Jestem w Polsce, tęsknię za USA, jestem w USA, tęsknię za Polską, pomocy ;(

Przez ostatnie 3 lata zamieszkiwałam USA, ale z powodów rodzinnych musiałam powrócić do Polski. W kraju jestem od 10 miesięcy, nie potrafię się do końca odnależć. Byłam teraz na 2 tygodnie w Stanach, znów zapałałam miłością do tego życia. Kompletnie jestem rozbita, mam wrażenie, że utraciłam tożsamość, nie potrafię się zdeklarować, gdzie chcę być. Czy ma to jakąs nazwę z punktu psychologicznego ? Był ktoś w takiej sytuacji ? P.s. nie jestem zamężna, nie mam większych zobowiązań w Polsce prócz rodziny i piesków. Nic poza rodziną mnie w Polsce nie trzyma, jednak nie potrafię kompletnie przenieść swojego życia "tam" bez wyrzutów sumienia. Pozdrawiam ciepło i dziękuję za pomoc :)

Też tak mam i pewnie sporo ludzi również.

A jakie to życie jest w USA a jakie masz tutaj? Weź rodzinę ze soba i po kłopocie

Ahhh, niestety nie mogę zabrać rodziny tam. Mama jest przywiązana kompletnie do naszego domku na wsi i swojej rodziny, a siostra po uszy zakochana, no i tak z mamą tworzą duet. A ja - poł serca tu, a drugie pół tam :) Mam też swoją "połówkę" w Stanach, raczej tylko tam byśmy się osiedlili na stałe. Kocham go całym sercem, chcemy wspólnej przyszłości, ale jak sobie pomyślę, że moje życie będzie tysiące, tyyyysiące kilometrów od Polski i z założenia do końca życia to boję się troszkę ;) A kwestia tej tęsknoty to nie tylko miłość, żeby było jasne. Najpierw pokochałam Stany, potem Jego ;) Znowu w Polsce, no nie umiem się ułożyć. Ajjjj bardzo, ale to bardzo niebezpieczne są te dalekie podróże !! Bądźcie ostrożni i trzymajcie serca na wodzy !

ja nie mam takiego problemu. w ogole za krajem nie tesknie, moja rodzina i najblizszym przyjacielem jest maz, jak jestem z nim to moge byc i na antaktydzie. wszystko mi jedno jaki to kraj.

To tak samo jak ja: kiedys mieszkałam w Warszawie to tęksniłam za Poznaniem, a teraz mieszkam w poznaniu od 2,5 roku i tesknie za Warszawa :) Wszedzie dobrze gdzie nas nie ma...

Hihh :) Dobrze wiedzieć, że nie jestem sama z tym "czymś" :) Naprawdę zaczęłąm podejrzewac się o jakąs przypadłość. Zatem, w czerwcu planuję powrót do USA, zapomniałam dodać, że pracowałam jako stewrdessa, to już kompletnie obawiam się, że długo będę modlić się o spokój serca i azyl, gdy przyjdzie mi się osiąść ;)

To się nazywa choroba emigranta. Na to nie ma lekarstwa.

O! Dziękuję przedmówcy za fachową nazwę problemu, tak się właśnie zastanawiałam czy można to określić naukowo :) No cóż, pozostaje się przyzwyczaić i zaakceptować własne wybory... ;)