Kiedyś byłam straszną analfabetką

Pała z polaka to norma . Pewnego dnia ... -Tak gdzieś po 25 roku życia. obudziłam się i zapragnęłam napisać smsa. Napisałam i nagle poczułam silną potrzebę sprawdzenia teksu pod kątem błędów ortograficznych. Poszłam więc po słownik i wzięłam się za sprawdzanie. Okazało się że jestem analfabetką. Poczułam się strasznie źle. Zaczęłam się uczyć ortografii na nowo. Aż w końcu przypomniałam sobie wszystkie kazania swojej nauczycielki z podstawówki(niemal wszystkie) W swoim rodzinnym domu (rodzeństwo, rodzice) nie odzywam się (poddałam się) to nie ma sensu, oni są dorośli, ja najmłodsza, nie załapią tego, próbowałam, poprawiałam, raz nawet mnie skarcono słownie. Niech mówią po swojemu. Ale moim dzieciom prawię te same kazania co mi, moi nauczyciele w szkole. Stale je poprawiam jeśli chodzi o formę.

Kiedy ja poprawiam moją mamę macha na mnie ręką. Kiedy poprawiam mojego ojca udaje że mnie nie słyszy. Kiedy mojego brata, ten śmieje się i szuka na mnie haka traktując rozmowę jak rozgrywkę. W ogóle m moim starym rodzinnym domu jestem traktowana jak kosmitka. Indywidualistka w najgorszym tego słowa znaczeniu.

Brawo, tak trzymać! Możesz jeszcze popracować nad interpunkcją.

Czy jest mi wstyd kiedy słyszę jak rodzina w towarzystwie kaleczy język polski? Już nie. Nie raz na jakiejś imprezie, przy alkoholu, żartujemy z niepoprawnych form używanych przy stole naśmiewając się jeden z drugiego ale, w żaden sposób nie przekłada się to na używanie poprawnych form w przyszłości w stanie trzeźwości:D Także mając świadomość że, jest to chyba wrodzona cecha mych bliskich, nie staram się z tym walczyć. A Wy?

15.53 Interpunkcji już się chyba nie nauczę... -Może w wieku emerytalnym;)