Czuję się nikim

Urodziłam się jako szóste dziecko, nie trudno się domyślić że byłam wpadką. Przez całe dzieciństwo rodzice dawali mi odczuć, że jestem niechciana, że jestem tylko problemem. Mam rok starszą siostrę, której to cała rodzina poświęcała uwagę, urodziła się w szóstym miesiącu, przez co zawsze była słabsza w nauce, często chorowała. Każdy starał się jej pomóc, zwracał na nią uwagę, bawił się z nią, uczył. A ja zawsze w jej cieniu. Próbowałam jakoś zwrócić na siebie ich uwagę. Chciałam żeby ktoś też mną się zainteresował. Nienawidzilam siostry za to że przez nią nikt mnie w domu nie zauważa. Sama nauczyłam się czytać w wieku 5 lat. Po prostu gdy rodzice uczyli siostrę ja siedziałam w kącie i sluchałam. Nikt nigdy nie wziął mnie na kolana, nie przytulił, nigdy nie usłyszałam 'kocham cię' od nikogo z rodziny. Próbowałam wszystkich sposobów żeby mnie zauważyli. Zaczęło się od płaczu, krzyków, ale nic to nie dawało, ignorowali to lub kazali mi się zamknąć. Potem chciałam im zaimponować, uczyłam się żeby zdobyć jak najlepsze oceny, jednak przyniosło to odwrotny efekt bo stwierdzili że dobrze sobie radzę, wiec nie trzeba mi pomagać w niczym, żadnego słowa otuchy, dumy czy wsparcia. Po czasie stwierdziłam że to nie ma sensu, że już zawsze będę nikim. Nie wychylałam się, siedziałam w swoim pokoju, z nikim nie rozmawiałam bo nikt nawet nie spytał co tam u mnie. Teraz mam 18 lat, zero przyjaciół, bo tak jak w domu tak i w szkole nie zwracałam na siebie uwagi, zawsze sama. Nie wiem co dalej zrobić ze swoim życiem, nie mam żadnych zainteresowań, bo rodzice nigdy nie pomagali mi w znalezieniu ich. Nie mam żadnych wspomnień, nigdy nie byłam w kinie, zoo, na łyżwach czy chociaż na spacerze. Nie potrafię z nikim uutworzyć więzi, nawiązać rozmowy, boję się odrzucenia, ignorancji. Czuję, że jestem nikim. Że jakbym zniknęła nikt by nawet nie zauważył, nikt by nie płakał. Pomóżcie mi jak mam zdobyć poczucie własnej wartości, jak mam w siebie uwierzyć i otworzyć się na ludzi. Chcę w końcu zacząć żyć.

Oj, tam! Nogi do góry! Jeszcze znajdziesz swoje szczęście! Zasługujesz na nie!

Cześć Nawet nie wiesz jak bardzo cie rozumiem. Też jestem z wielodzietnej rodziny. Gdzie ojciec i matka nie przejmowali się zbytnio mną też nigdy mnie nikt nie przytulił. Zawsze w cieniu schowany przed światem. Rodzice postrzegali mnie zawsze negatywnie wszystko robiłem źle. Zawsze starałem się im pomagać a w zamian w ich oczach widziałem nienawiść. W moim przypadku dochodziła jeszcze bieda .... Nidy nie byłem na wycieczce szkolnej do kina czy teatr******ałem żeby nie tracili na mnie tych 20zł ... Ktoś pomyśli jak można w Kinie nie być? . Jesteś wartościową osobą możesz mi wierzyć dlaczego? Bo masz dobre serce? I zapewne potrafisz kochać bardziej niż ci się wydaje. Jeśli chcesz pogadać z kim kto był w podobnym bagnie to pisz śmiało:) zeken@o2.pl

Zacznij walczyć o siebie. Ja nakończyłam ileś szkół (łącznie z muzyczną) i zawsze byłam nie dość dobra, nie dośc doskonała. Moja matka do tej pory mnie gna i gnoi, chociaż pracuję za 10zł. za godzinę, kończę kolejne studia i z reguły na nic nie mam siły. Ciągle jest ze mnie niezadowolona. To, co robi Twoi rodzie woędziło cie w depresję (ja przeszłam to wiele razy).

a z facetami uważaj, bo wielu jest takich, którzy czyhają na kogoś spragnionego akceptacji, tylko raczej nie o dawanie wsparcia im chodzi a o branie d... Przepraszam za pisanie wprost. :/

Do kina czy na łyżwy i na spacer możesz śmiało iść sama,też będzie fajnie a może kogoś poznasz :) Jesteś kimś,jesteś mądra,zdolna,samodzielna i silna :)

ja chodze sama do kina