Dwa słowa o samotności, czyli mieć ciastko i zjeść ciastko

Piszę z perspektywy mężczyzny, który był już paręnaście lat w związkach i coś tam przeżył. Dziś wciąż jestem sam i poczucie samotności daje znać o sobie i uderza od czasu do czasu z porażającą siłą. Z drugiej strony, bardzo cenię sobie życie singla, niezależność, możliwość układania sobie planu dnia, tygodnia tylko pod siebie. Da się to pogodzić? Jak być z kimś nie tracąc nic z własnego świata? To pytanie zyskało ostatnio na aktualności, ponieważ poznałem dziewczynę, która ma chyba ten sam problem. Narzeka bardzo na bycie samotną i jednocześnie broni się przed znajomością, jak tylko może. Nawet sama potrafi zaproponować spotkanie, by za moment chyłkiem się wycofywać. A i ja sam czasem odnoszę wrażenie, że chcę się z nią umówić i w duchu mam nadzieję, że się nie zgodzi :) Może i brzmi dziwnie, ale w pewnym momencie życia strach przed bolesną porażką oraz zburzeniem własnego, uporządkowanego świata biorą górę. Znacie to uczucie? Jak je zwalczyć?

przytulam malego misia do serca

na dobrej drodze jesteś :) już wiesz ,ze nie można mieć wszystkiego więc pozostaje ci tylko podjąć decyzję :)

mam dokładnie to samo.I chyba nie potrafie z kims byc,przez to moje zwiazki nie trwają dłużej niż 2 lata....nawet jak juz w kims sie zakocham i tak wybieram samotnosci i zycie singla.

Bądź wobec niej szczery

Strach to złodziej marzeń. Można mieć wspólny uporządkowany świat. I osobne chwile w samotni. Zycie to sztuka wyborów. I kompromisòw.

Nie tylko ty masz takie dylematy. Singielstwo jest fajne, samotność niefajna, być gdzieś po środku to jest wyjście.

Jeśli oboje tak macie, to chyba może mieć ciastko i zjeść ciastko :) Z taką osobą można stworzyć związek, w którym strefa autonomii będzie bardzo duża, co daje najlepszy miks obu, wydawałoby się sprzecznych, dróg.

Gość 14:58 - pytanie co to znaczy byc szczery? Przecież ona zachowuje sie tak, jak ja, aczkolwiek żadne z nas jeszcze tego nie nazwało po imieniu. To chyba nie ten etap, zeby sie je spowiadać. Sama zaproponowała spotkanie i ... temat rozszedł sie po kościach. Wcześniej ja proponowałem kilka razy i nic. Po jej propozycji probowalem podtrzymać temat, ale ona sie wymiguje. A w międzyczasie narzeka, jaka to ona samotna, flirtuje ze mna podczas rozmow, no ale chyba boi sie zrobic krok do przodu.

Zawsze Szczery, ten tekst już jest wyświechtany. Autorze, znam ten mechanizm, mój nick nie został wybrany bez powodu.

Naturalne odczucia jak jesteś sam i nie musisz nikogo pytać np. gdzie spędzisz wakacje, co robisz w pt wieczorem, czy coś s zjesz lub gdzie na obiad, na jaki film idziesz do kina itp.

Moje przemyślenia wyglądają obecnie w ten sposób, że moje wycofanie i ostrożność przed niczym mnie nie uchroniły. A więc czemu teraz nie zaryzykować? A więc ryzykuję. Przełamuję się. Będąc z odpowiednią osobą, nie będziesz odczuwał zmian w życiu jako niewygody. Ona nie będzie układała Ci planu dnia. Będziecie mieli wspólne plany i wspólne pasje. Może trochę przewartościują się też Twoje priorytety. Tylko niełatwo na taką osobę trafić. Ja na przykład nie potrafię się zadowolić byle czym, dlatego, że jest dostępne.