Życie kobiety jest cierpieniem

Przez pierwszą połowę życia organizm kobiet jest zaprogramowany do rozmnażania, co jest procesem trudnym, kosztownym, i przynoszącym cierpienie, a przez drugą połowę życia kobiety tracą całą tę urodę, siły witalne, w znacznie bardziej widoczny sposób niż mężczyźni. I tak źle, i tak niedobrze. Młoda kobieta, która nie chce uczestniczyć w procesie powielania kolejnej porcji cząsteczek DNA cierpi, bo i tak musi znosić te uciążliwe dolegliwości, które z rozmnażaniem są związane (np. menstruacja-ciekawy symbol końca dzieciństwa, kojarzy się bardzo ze śmiercią, bo z pierwszą krwią menstruacyjną jednocześnie wypływa, umiera dzieciństwo dziewczynki. Cóż za wymowny symbol!), ale jeżeli nawet jest entuzjastką rozmnażania, chce mieć kilkanaście dzieci i zostać oddaną matką, to również cierpi, ponieważ drży ze strachu, ile jej jeszcze czasu zostało, zanim nieubłagany zegar biologiczny uniemożliwi jej powielenie materiału genetycznego. Rodzice kochają tylko małe dziewczynki, ponieważ są niewinne i nie sprawiają żadnych problemów, ale od pierwszej menstruacji aż do śmierci życie kobiety jest cierpieniem. Taka prawda. Co o tym myślicie?

Przeczytałam do połowy i pomyślałam że koniecznie powinnaś przejść się do psychiatry bo to co myślisz/piszesz nie jest zbyt normalne. :D

Nie jest normalne? To jest cała prawda! To okrutne, wiem, ale taka jest biologia kobiet. Pomylona. Kobiety mają więcej wspólnego ze śmiercią niż z życiem, z biologią niż z kulturą.

Bardzo ważne jest uregulowanie czasu oddawania stolca. Wystarczy co rano spędzić więcej czasu w toalecie. „Nauczenie” organizmu, jak regularnie się wypróżniać ułatwią (przyjmowane czasowo) łagodne środki przeczyszczające. Są to herbatki ziołowe. Należy je odstawić, gdy organizm na powrót przyzwyczai się do stałej pory wypróżniania się.