Romans, zaburzenie

Mam 20 lat i ponad rok temu poznalam faceta, zonatego, statszego ode mnie 15lat. Przyjaznilismy sie, zawsze czulam sie przy nim doceniana, piekna, niepowtarzalna, skupial na mnie cala uwage i przy innych traktowal mnie jak kogos lepszego. Trwalo to z 8 miesiecy a potem chcial czegos wiecej, ja zgodzilam sie na romans nie tyle z pozadania co ze strachu ze go strace. Czuje obrzydzenie do siebie za to co robie ale potrzeba bycia dla niego kims jest silniejsza. Ja po prostu (to chyba wynika z dziecinstwa) potrzebuje tego ze sie o mnie troszczy, martwi, caluje w czolo, opiekuje sie mna. Nie mam sily

Każda kobieta szuka mniej lub bardziej "opiekuna" w facecie. Tylko, że u Ciebie ta potrzeba jest chyba przesadnie duża. Może masz zależną osobowość.

Tej "zależnej osobowosci" myślę, ze nie mam. Przez wiekszosc swojego zycia bylam troche samotna, jestem niezalezna, raczej przebojowa i uparta. On jest pierwsza osoba ktora mnie tak rozumie, mamy prawie identyczne charaktery. Jak inni okazuja mi zainteresowanie i przestana to znajduje zaraz kogos innego kto to robi, ale z niego zrezygnować nie potrafie. Poza tym tak mysle ze wplyw na moja przesadna potrzebe skupienia na sobie uwagi mam przez to ze od podstawowki kazdy kazal mi byc odpowiedzialna, ulozona i stawiali mnie za przyklad przez co rowiesnicy mnie nie lubili :p