Nie mam już siły żyć. Serio

Czasem jest lepiej, bo "zapominam o wszystkim". Żyję sobie beztrosko, a potem znowu wpadam w dół. Wystarczy, że sobie przypomnę, że nie jestem tak zdolna, inteligentna, jakbym potrzebowała, że 23 lata na karku i życie jak w śnie od paru lat, na spowolnionych obrotach, że nie widzę w nim większego sensu i nie, nie każcie mi iść na wolontariat, bo to sięga o wiele głębiej [to poczucie braku sensu], że jestem sierotą, która się wszystkiego boi i nie umie się rozwijać. CHCĘ, ale wiem, że brakuje mi umiejętnośc****ewności siebie, samodzielności.

E tam.

Z ludźmi umiem przebywać tylko trochę, wtedy jestem normalna, ale potem już głupieję. Śmieszne jest to, że im dłużej kogoś znam, tym bardziej chciałabym się od niego odsuwać. Nie umiem przeskoczyć pewnego etapu w relacji i zazwyczaj pozostaje ona luźna. Nie mam przyjaciół. Chłopaka (to i tak byłoby dla mnie duze źródło stresu - raz ze względu na problem z relacjami, dwa - nie mam pociągu seksualnego, trzy - nawet jakbym miała udawać, to krępowałabym się rozebrać, cztery - nie chcę udawać, więc związek w ogóle odpada..)

Nie chcą mi wierzyć, bo 'jestem ładna, mądra, młoda i nie powinnam się przejmować'. Własna matka ignoruje moje problemy, trwające od dziecka. Nawet terapeuta nie do końca wierzył w moje lęki społeczne.. Szkoda gadać. Zastanawiam się, kiedy w swoim życiu zaznam spokoju i pogodzę się z tym, że nawet mój umysł nie współpracuje ze mną jak należy, że inni są naprawdę lepsi ode mnie.. etc etc.

warto zyc...

Kochana nawróć sie. Dostaniesz skrzydeł :)

Zabijmy się razem. Będzie nam raźniej.