Do wszystkich co mysla, ze po 30sce juz nie mozna zmienic zawodu

Mam obecnie 36 lat, wiele lat temu zrobilam BA i przez ten caly czas pracowalam w biurze majac zwykle stanowiska na srednim szczeblu. Wiedzialam, ze brakuje mi kwalifikacji, praca mnie dolowala. Jeszcze w dodatku jestem emigrantka i jak przekroczylam 30 to mialam wrazenie, ze juz koniec, ze juz nic dobrego mnie nie czeka. Moji znajomi robili kariere, a ja zawsze stalam z boku. 3 lata temu pomyslalam sobie, kurcze przede mna jeszcze minimum 30 lat zycia, czy chce ten czas spedzic majac nedzne stanowisko w podrzednym biurze? Poszlam na studia (2 rozne kierunki), na dzienna magisterke i zaoczne podyplomowe (doradztwo zawodowe). Bylo mi ciezko, moja rodzina i znajomi mowili, ze chyba zwariowalam, ze w tym wieku....no wiecie. Ale ja sie nie poddalam i skonczylam oba kierunki. Juz w czasie pisania drugiej magisterki dostalam moja wymarzona prace! Pomyslalam, ze napisze ten post, zeby niektorym dodac odwagi ;.) Bo naprawde jesli sie chce to wszystko mozna osiagnac!

ciekawe jak studiując dwa kierunki dzienny i zaoczny miałaś czas na pracę i kto cię wtedy utrzymywał i opłacał czesne, sorry ale to nie realne jeśli się jest samotną trzydziestką w pl żyjącą od pierwszego do pierwszego a też wszyscy w koło robią kariery, awansują a ja ciągle w miejscu na podrzędnym stanowisku - efekt szklanych ścian i szklanego sufitu czuje się jak koń pociągowy w kamieniołomach bez wyjścia

Mieszkam za granica i caly czas pracowalam na pol etatu w biurze plus wieczorami chodzilam sprzatac. Zmienilam mieszkanie na mniejsze, caly czas oszczedzalam, zero wycieczek, wypadow ze znajomymi do miasta. Ciezko bylo, ale sie udalo.

niestety u mnie to odpada już wkopałam się w kredyt mieszkaniowy ale wyjścia nie miałam albo most albo kredyt ale podziwiam jak najbardziej możesz być z siebie dumna

i tak cię zwolnią po 40tce i zatrudnią 20 latkę więc co sie cieszysz?