Nie jestem w związku, nie mam dzieci, a rodzina i najbliżsi...

... praktycznie na każdym kroku mi to wypominają. Nie chcę ich ranić, obrażać, odpowiadać niekulturalnie (bo to ani nie w moim stylu, ani nie zostałam tak wychowana), ale już ręce mi opadają, jestem zmęczona tymi ciągłymi przytykami z ich strony. Jak zdarta płyta: "A dlaczego jesteś sama?", "Fajna z Ciebie dziewczyna, powinnaś kogoś mieć!", "Patrz, ilu, z Twojej byłej klasy, ma już mężów, dzieci, żyją tak, jak powinni. A Ty?", "Chciałabym doczekać prawnuków...", "Jak tak dalej pójdzie, to zostaniesz starą panną!", i wiele, wiele, wiele innych tekstów. Z różnych stron i pokoleń. Jestem w stanie zrozumieć staroświeckie myślenie osób starszych, ale nienawidzę wywyższania się moich rówieśników. Bo tak to wygląda. Skoro oni założyli fajne rodziny, a ja nadal nikogo nie mam, to czują pewną mądrość, władzę, wspaniałość. Jak Wy odpowiadaliście takim osobom-seniorom i rówieśnikom? Czasem mam już ochotę wybuchnąć, ale myślę, że nic to nie da, że temat i tak wróci za jakiś czas. Tego typu ludzie chyba nigdy nie wymrą...