Początki choleryka?

odpowiada nie. Coraz mniej przytulania, seksu, zero całowania, bo nie lubi. Nie mogę mieć własnego zdania czy pomysłu, proste sprawy do załatwienia uchodzą do rangi wielkiego problemu i musi być po jego myśli, np. kolor ścian. Czy już powinnam się obawiać? Jestem skromną i cichą osobą, dla mnie zawsze najważniejszy był właśnie mąż, teraz już nie wiem...Ostatnio nawalała drukarka, uszy więdły, co wykrzykiwał... Myślę, że jedyną kobietę, którą kochał w swoim życiu była jego babcia, opowiada o niej z czułością. Mnie nigdy nie komplementuje.

Wcięło początek tekstu : Witam! Chyba też mam problem z mężem, choć starałam się go tłumaczyć zmęczeniem, stresem w pracy... Zawsze wraca do dzieciństwa, był wychowywany przez macochę, karcenie na każdym kroku, ojciec na to przyzwalał. Widzę jednak, że coś jest na rzeczy. Wprawdzie nie wyzywa mnie, nie stosuje przemocy, ale to coraz dziwniejszy typ. Spędzanie wspólnego czasu czy jakakolwiek propozycja z jego strony nie ma miejsca, a na moje odpowiada nie. Coraz mniej przytulania, seksu, zero całowania, bo nie lubi. Nie mogę mieć własnego zdania czy pomysłu, proste