25 lat i czytam problemy z samotnością ludzi po 30 bo wiem że

Czeka mnie to samo. Bieg wydarzeń mojego życia i problemy jakie mnie dotykają sprawiają że szanse na nie pozostanie na zawsze kawalerem rozpatruje w kategoriach cudu. Już od dawna dręczy mnie samotność z której nie potrafię się wyleczyć, żyje w ciągłym nastroju nostalgii i braku nadziei. Mam tylko krótkie przebłyski jakiejś namiastki dobrych chwil, które jednak i tak są ulotne i z perspektywy nie mają większego sensu. Ktoś kiedys napisał że najcenniejszą wartością w życiu jest mieć możliwość czekania na coś. Ja nawet nie mam na co czekać. Żyje bez większych planów, bo będąc w aktualnym dole sam się skazuje na niewykonanie ich. Jednocześnie wiem co powinienem robić by zmienić swoje życie na lepsze ale tego nie robię. Zdarza mi się sięgać po alkohol czego jestem świadom że wpadam tym w stan autodestrukcji. Ktoś powie kolejna pierdoła która zamiast coś robic narzeka, otóż nie. Długo szukam swojej drogi życia, ciężko pracuje. Nikt jednak nie wie jak źle się czuje i najgorsze jest to że nie mam komu tego powiedzieć. Żyjąc w normalnej rodzinie jestem piekielnie samotny wynoszczajacy się i załamany swoim losem. Dziękuję za uwagę i proszę o modlitwę

Napisales ze najwieksza eatroscia w zyciu jest czekac na cos. To ja Ci powiem ze najgorsza rzecza jest czekac na to co sie nigdy nie wydarzy. Szkoda zycia na czekanie.

Największą radością w życiu, to jest zdobywanie tego, o czym się marzy. Pisze to singielka, lat 30. Bardzo szczęśliwa i spełniona.

Może idz do jakiegoś psychologa.Bo za 10 lat będziesz mieć 35 i czytać topiki ludzi po 40 i Nic się w twoim życiu nie zmieni.