Pierwsza wyprowadzka z domu rodzinnego. Co czuliście?

Mam 25 lat i niedługo wyprowadzam się od mamy, będę mieszkać z chłopakiem. Choć byłam bardzo zadowolona z takiego obrotu spraw to przyznam, że trochę się boję (nigdy się nie wyprowadzałam, nigdy nie mieszkałam z mężczyzną, do tego dochodzą kwestie finansowe - pieniądze, które odkładałam będę przeznaczać na wynajem). Jak to było u Was, mieliście obawy, byliście zadowoleni z tej decyzji?

Ja sie wyprowadzilam jak mialam 22 lata z tym ze na drugi koniec swiata. Jesli z chlopakiem oboje bedziecie placic za mieszkanie to na pewno sobie poradzicie o to sie nie martw. Na pewno trohe czasu Wam zajmie zeby sie nauczyc zyc ze soba, pamieaj o tym zeby byc otwartym rozmawiac o swoich oczekiwaniach zeby potem nie bylo problemow. Jak jestes w miare blisko domu to na pewno zawsze bedziesz moga liczyc na wsparcie rodziny. Najgorsze jest dla mnie to ze trzeba samemu o wszystkim myslec:rachunki, zakupy, pranie, sprzatanie, ale i tego z czasem sie nauczysz. Nie martw sie na pewno bedzie dobrze ;)

Ulgę że w końcu wyrwałam się z tego domu.

cześć ! przypomniałaś mi Autorko koszmarne przeżycie! Ja miałam 22 lata kiedy rozpoczęłam pracę. Zamieszkałam w służbowym mieszkaniu ok. 100 km od rodziny. Tak strasznie brakowało mi rodziców że prawie wpadłam w depresję! Ale minęło! po ok. pół roku było lepiej, nowe koleżanki , znajomi itp, ale koszmar był na początku.! Pozdrawiam Asia

Ja mam w dużej mierze dzięki programowi dofinansowania MDM - Mieszkanie dla Młodych. Myślę, na swoim przykładzie, że warto skorzystać. http://mieszkaniedlamlodych.com/

Co czułem? Podekscytowanie, bo wreszcie miałem gdzie zapraszać laski na seks i nie musiałem kombinować :)

Najczęściej spotykane dopłaty w złotówkach za wyposażenie dodatkowe w PF 125p Obrotomierz - 1750 zł Ogrzewana tylna szyba - 735 zł Światła awaryjne - 155 zł Sygnalizacja uszkodzonych hamulców - 495 zł Opony D-124 Uniroyal - 3400 zł

ulgę i radość. Zaczęłam w końcu żyć :)

Ja wyprowadziłam się po raz pierwszy mając 23 lata z chłopakiem. Po pierwsze, czułam niesamowita ulgę bo już nie mogłam dogadać się z moimi rodzicami i źle się czułam w domu. A z drugiej strony zmartwienia, czy finansowo sobie poradzimy.

Ja mialam 19 lat. prosto po szkole dostalam prace jako stewardessa i musialam przeniesc sie do bazy na drugim koncu kraju. Z jednej strony bylam podekscytowana, z drugiej czulam jakis taki zal, bo w domu rodzinnym naprawde mialam dobrze. do ostatniej chwili sie wahalam :) Na "swoim" na poczatku odzylam,poczulam luz,ale jak doszly te obowiazki domowe i rachunki to mi sie odechcialo. po ponad roku wrocilam. Potem znow wyjechalam. Tym razem do USA na 2 letni kontrakt. Wrocilam i znow planuje wyjechac. jednak tesknie za domem, jest piekny, i jakos tak fajnie sie tutaj czuje. Chlopaka nie mam wiec moge :D atorko,zycze powodzenia i zadowolenia:)

Masz szczęście że przeprowadzasz się do faceta, ja miałem 24 lata jak wyprowadziłem się na swoje i nie mogłem się tego doczekać od 15-16 roku życia. Z tym że zderzyłem się z rzeczywistością i samotnością, w domu rodzinnym zawsze coś się działo, dwójka rodzeństwa, rodzice, szum, zgiełk, hałas, mały metraż, wkur.... się na brak prywatności, itd. a po przeprowadzce dziwna i nagła cisza, zwłaszcza wieczorami... ale po czasie człowiek przywykł :)

Ja się wyprowadziłem bez większego żalu, mając 28 lat. Mamuśka za to dzwoniła do mnie jak raz nie przyszedłem do niej i płakała do telefonu że ją zostawiłem i została sama i wszyscy ją dobijają bo jest sama.

Ja się nie wyprowadziłam, tylko zostałam w mieszkaniu, a mama wyszła za mąż i zniknęła, także zostałam na swoim. Miałam 18 lat, kawalerkę i alimenty. I było wspaniale. Nikt mi nie dyktował co robić i kiedy, mogłam swobodnie słuchać muzyki i gotować. Imprez nie robiłam, chłopaków też nie zapraszałam. Ale cieszyłam się bardzo z tej wolności. Jak przyszło do tego, żeby z niej zrezygnować i zamieszkać z facetem, to ciężko przeżywałam. Wolałam być sama. A teraz się przyzwyczaiłam już.