Błedy wychowawcze jakie popełnili wasi rodzice uczmy sie od innych

Błędów było mnóstwo do tego stopnia chciałam zasłużyć na akceptacje ojca, że poszłam na jego wymarzony kierunek i go skończyłam, nie miałam akcpetacji w domu, to szukałam na zewnątrz efekt ponad 6 lat toksycznego związku.

1. Gdy pojawilo sie mlodsze rodzenstwo to ja zeszlam na dalszy plan. Praktycznie sie mna nie interesowano, ciagle ustap bo on mlodszy/zwalanie winy na mnie bo on mlodszy i na pewno tego nie zrobil. Do dzisiaj wypominaja mi jaka bylam chorobliwie zazdrosna o brata a prawda taka, ze gdy on sie pojawil to poczulam sie odrzucona i zaniedbana. Teraz mam dwojke dzieci i staram sie kazdemu poswiecac czas i budowac miedzy nimi dobra wiez (razem sie bawia, gdy starsze wraca z przedszkola opowiada mlodszemu co robil i uczy go nowych rzeczy, zawsze podkreslamy ze jest wazny i jest wzorem dla mlodszego -efekt taki ze chlopaki swiata poza soba nie widza). A ja ze wzgledu na ciagle porownywanie i rywalizacje mam slaby kontakt z bratem bo przez to jak go rodzice wychowywali mysli ze wszystko mu sie nalezy. I musze pilnowac ich by rowno traktowali wnuki i nie wprowadzali miedzy nimi rywalizacji. 2. Rodzice sie nie kochali, byli i sa ze soba chyba z przyzwyczajenia co prawda nie bylo zadnych awantur ale czesto ciche dni. Matka byla najszczesliwsza gdy ojca nie bylo w domu, nie spedzali ze soba czasu i nie okazywali sobie czulosci. Efekt - sama nie potrafilam okazywac milosci, na szczescie maz mnie tego nauczyl. Ale z rodzicami wciaz (mimo 27 lat) czuje sie nieswojo gdy mam im zlozyc zyczenia nie mowiac o jakims gescie przytulenia. To tak a propo bycia w malzenstwie bez milosci.

Up

up