Nie skończyłam żadnej szkoły

Mam 22 lata. Mam tylko ukończone liceum ogólnokształcące i zdaną maturę. Poszłam raz na studia-zawaliłam. Poszłam drugi raz na studia-zwaliłam. Nie zaliczyłam nawet I semestru. Poszłam do rocznej szkoły policealnej, żeby nie stracić roku-nie ukończyłam jej. Jestem załamana. Moi rówieśnicy mają już obronione prace licencjackie, inżynierskie, a ja jestem nikim. A czas płynie, nie chcę zostać 30-letnim nieudacznikiem płci żeńskiej. W dzieciństwie byłam uzdolnionym, inteligentnym dzieckiem. Prześcigałam intelektualnie rówieśników. Teraz te przeciętnie zdolne dzieci mnie prześcignęły. Jestem załamana psychicznie. Czy jest jeszcze dla mnie nadzieja?

Mojej znajomej siostrzenicy córka też nie ukończyła żadnej ze szkół. Jest fryzjerem samoukiem. Pracuje w Gdańsku przy produkcji katalogów, plakatów itp. znanej polskiej firmy odzieżowej - czesze modelki.

Jak jesteś ładna to wyjdź dobrze za jakiegoś majetnego pana, jak nie to słabo to widzę

no a uczysz się choć trochę? Poza tym może wybierasz studia niezgodne z predyspozycjami (np. jesteś humanistką, a idziesz na ścisłe, gdzie odpadasz)

Skonczylas liceum, wiec jakas szkole masz :D

Byłam na studiach humanistycznych (kierunek-historia). To nie jest tak, że jestem totalnym beztalenciem, bo maturę zdałam ze wszystkich przedmiotów na ponad 80%. Mnie po prostu nerwy zżerają. To nie jest problem z intelektem, tylko z psychiką. Chciałam być kiedyś archeologiem, paleontologiem, naukowcem, profesorem, chciałam być geniuszem. Chciałam być drugim Henrykiem Schliemannem, odkryć Troję po raz drugi, chciałam odkryć nowy gatunek dinozaura. Co z tych marzeń zostało?! Nic!! Wszystkie moje marzenia, plany, ambicje, legły w gruzach. Teraz leżę i płaczę w łóżku, bo już nic mi nie zostało. Dlaczego zdolności intelektualne nie przełożyły się na moje wyniki w nauce?!

Może najpierw odpowiedz sobie na pytanie czego tak naprawdę chcesz? Kilka razy zaczynałaś i nie kończyłaś więc może tak naprawdę już nie chcesz dalej się uczyć tylko odczuwasz presję otoczenia. Ja bym proponowała żyć zgodnie z własnym, a nie cudzym pomysłem. Tylko najpierw zajrzyj do swojego wnętrza i zobacz co tam jest.

Pfff ja skończylam szkole policealna i jestem z siebie dumna. Ty bys powiedziala , ze zadna szkola, ale ja wiem swoje, ile mnie kosztowalo, zeby ja skonczyc i jak ciezko mialam w zyciu. Zarabiam wiecej niz najnizsza krajowa, wiekszosc wyksztalciuchow po szkole imienia Kasi Cichopek i tak duzych karier nie robi.

Ale ja chcę się uczyć! Chcę zostać słynnym naukowcem, odkrywcą! Nie chcę poprzestać na jednym kierunku. Wyobrażałam sobie, że ukończę ich kilka, bo jestem przecież utalentowaną i wybitnie zdolną osobą. I co?! I nic...Czuję się jak zbity pies. Wstyd mi się gdziekolwiek pokazywać z takim życiowym "dorobkiem". Ech, w dzieciństwie się nie ma takich problemów.

"Chce zostac slynnym naukowcem, odkrywca " Hahhahahaha beka

Chciałam być paleontologiem, ale nie zostałam, bo miałam w liceum problemy z nauką chemii. Najpierw o czymś marzymy, a potem jedna przeszkoda w życiu wystarczy, by nasze marzenia legły w gruzach.

Masz przeszacowaną ocenę swoich możliwości intelektualnych. Żyjesz mrzonkami urojonymi w głowie, a nie realistycznymi planami na przyszłość. Czarno to widzę.

jestes nienormalna, nie chce ci sie uczyc, to nie jest problem skonczyc jeden humanistyczny kierunek studiow

Czarno już jest. Płakać mi się chce, gdy widzę, że wszystkie moje idee, plany, marzenia rozsypały się. Zostałam z niczym. Jestem przerażona tym, co zrobiłam. Chciałabym to naprawić, ale się nie da. Już za późno. A moja koleżanka jest teraz na IV roku medycyny...

Narazie pracuje nad tajnym projektem zakrzywienia czasoprzestrzeni w odbycie dziadka spodziewam się dostać za to nagrodę Nobla :D

Ten ostatni komentarz to podszyw. Jesteście okrutni! Obyście nigdy nie mieli tyle porażek w życiu, co ja!

ale to jak cię zjadły nerwy? Sama mam nerwicę i właśnie zaczynam doktorat. Musiałaś coś zrobić nie tak, że zawaliłaś te studia.

Może masz słomiany zapał bo: - po pierwsze masz wygórowane, nierealne wymagania co do swojej przyszłości, - po drugie, tak naprawdę nie masz konkretnego celu w zyciu, nie wiesz co chciałabyś robić, i właśnie dlatego brakuje Ci motywacji. Radzę sie zastanowic co chcesz robić w życiu, ale tak realnie bo to mało prawdopodobne, że bedziesz wielkim odkrywcą, a potem dażyć do tego małymi celami, nie zakładaj że odrazu musisz osiagnac wszystko albo nic bo to tak nie dziala

Zdałam mature na 60% , nie tne sie z tego powodu :D do niczego mi ta matura nie byla potrzebna. Na studia moze sie wybiore, ale mi sie nie spieszy. Polaczkowa mentalnosc, zeby sie lansowac studiami, i uciułanym mieszkaniem :P

A i nie jest jeszcze "za późno " ;) jestes jeszcze młoda i mozesz sporo osiagnac w zyciu, ale musisz najpierw wiedziec czego chcesz. Bo jesli dalej bedziesz sie tak miotac to nic z tego nie będzie. Tylko zastanów się nad realnym celem, a potem stawiaj sobie male kroki do celu. czasem przerost ambicji też jest niedobry

Jakim tlumokiem trzeba być żeby 2 razy zawalić studia i ona chce być odkrywco hehe naukowcem ahaha

Buhah lepiej jest isc do pracy niz zawalac studia z roku na rok

Wiem, czego chcę. Chciałam być historykiem, ukończyć studia, obronić dyplom na ocenę bardzo dobrą, wybrać specjalizację archiwalną, pracować w muzeum lub w archiwum i być znanym, cenionym, poważanym historykiem. A co z tego wyszło?! Nic. Mam żal do losu, że muszę tak psychicznie cierpieć. Nie naprawię tego! To się już stało. Zmarnowane trzy lata. Już nie zdołam tego naprawić. Wszystko przepadło. Życie nieudacznika mnie wykańcza. Już nie ma takiego entuzjazmu i zapału do studiowania, co trzy lata temu. Znowu pójdę na studia z nastawieniem, że przegram. I jeszcze ta świadomość, że pójdą ze mną młodsi. Byłam najlepsza w klasie z historii w liceum, maturę z historii zdałam na 87%. Więc myślałam, że na studiach będzie tak samo. Jednak nauka historii na studiach jest zupełnie inna niż w szkole i pięć razy trudniejsza. Nienaiwdzę wszystkiego i wszystkich!!

Pracujesz chociaż? Dlaczego nie skończyłaś szkoły policealnej, co to był za kierunek, dzienny czy zaoczny? Czy miałaś dostęp do materiałów zawodowych?

slynnym naukowcem tak dobralas slowa, ze sie nie dziwie, ze nie zdalas na studiach, pewnie do tego platnych :D

Przestańcie się wyżywać, przegrywy, sami nawet zawodówek pewnie nie pokończyli nie marząc o maturze :D

Zamiast sie wyśmiewać z autorki popatrzcie lepiej na siebie czy doszlicie w zyciu do tego co chcecie... trudno, zaczynala i niekonczyla, ale zna osobe, ktora tak samo zmieniala kierunki studiow, w wieku 25 lat poszła na stomatologie, dzisiaj ma 32 lata i wlasny gabinet ( moja kuzynka), tak wiec latwo sie z kogos wysmiewac, autorka jest jeszcze mloda i jesli bedzie uparta to na pewno skonczy jakies studia czy szkole policealna

Teraz zostaniesz poważna i cenniona zmywaczka podłog w supermarkecie

Kierunek wieczorowy w szkole policealnej. "Najśmieszniejsze" jest to, że zdałam egzamin zawodowy, ale nie ukończyłam szkoły. Wiem, że już nie ma dla mnie nadziei, że już nikt i nic mi nie pomoże. Czasami zastanawiam się, po co się urodziłam.

Najgorsze w tym wszystkim jest Twoje podejście bo w tym wieku mozesz jeszcze prawie wszystko, ale sama stawiasz sie na przegranej pozycji...