Nie wiem co dalej robić, chcę się wygadać

Hej. Mam 21 lat i jestem niepełnosprawna Nigdy nie miałam przyjaciół w rzeczywistym świecie. W wirtualnym mam tylko jedną osobą która chce ze mną się przyjaźnić, jest to moja przyjaciółka. Wątpię żeby chodziło o mój wózek, a przynajmniej nie tylko. Niepełnosprawne dzieciaki też unikały mnie jak się tylko da. Dziwne jest to, że mi ta samotność nie przeszkadza a powinna! Wyglądam też na max 12-13 lat i o dziwo też się z tego cieszę, mimo że dziewczyny z podobną „przypadłością” ukrywają to jak się da... A ja? A ja jeszcze wiąże włosy w dwie kitki Może uciekam w dzieciństwo? Kiedy miałam obowiązkowe testy przed pójściem do LO wyszło mi, że mam IQ poniżej normy i mogę mieć lekkie upośledzenie umysłowe. Zdziwiło mnie to, nie powiem, że nie, bo w kółko słyszałam od dorosłych, że ładnie się wypowiadam i, że jestem inteligentna. Koniec końców nie wiem czy mam te upośledzenie, bo nie badałam się pod tym kątem. W LO średnio mi szło, a nauczyciele pokładali we mnie i w inne niepełnosprawne dzieciaki dużo nadziei w najlepsze stopnie. Nigdy nie byłam najlepszą uczennicą.. Pamiętam jak po otrzymaniu pierwszej jedynki w pierwszej klasie zostałam wysłana do psychologa szkolnego. Czułam się strasznie. Koniec końców nauczyciele odradzali mi podejście do matury. Ba! Nawet sama Dyrektorka odradzała mi podejścia do matury ze względu na słabe wyniki z matmy. W sumie dobre oceny miałam tylko z angielskiego,bo zauroczyłam się nauczycielem od tego przedmiotu. Strasznie mi za to wstyd, bo niektóre nauczycielki rzucały jeszcze komentarzami „O, Ty jednak bardzo lubisz pana X” Koniec końców LO skończyłam, a do matury podeszłam w następnym roku, za co pani dyrektor szczerze mnie nienawidzi. Nie zdałam jednak z matmy (Polski Zadowalająco a Angielski prawie na full) . Rok później podeszłam znowu i pomimo korków znowu mi nie wyszło. W tym roku szkolnym chcę znowu podejść, ale brak mi chęci. Jak jest teraz? Siedzę na rencie. Jest mi fajnie i miło, ale mimo wszystko, wiem, że nie może tak być! W końcu rodzice nie będą żyć wiecznie no i muszę podejść do tej CHOLERNEJ MATEMATYKI. Jest jeszcze jeden problem. Mieszkam w małym miasteczku, niby mamy coś na czym można studiować, ale przystosowany jest tylko wydział matematyczny. Filologie i Polonistyka to dżungla pełna schodów. Na życie w stolicy województwa jestem zbyt mało samodzielna Już nie wiem co robić

Nie chce mi się tego czytać, ale zapytam zrobić ci stolec na klate hihi?

Z tego co piszesz nie tylko nie jestes upośledzona ale jak na poziom tego forum wybitnie rozwinięta. Dasz jakiś namiar?

Gdyby mnie mieli posyłać do psychologa po każdej jedynce to powinienem chodzić wyłącznie do psychologa, a nie do szkoły.

powinnaś skorzystać z porady psychologa bo samemu ciężko coś zmienić gdy się nie widzi gdzie się popełnia błędy w relacjach z ludźmi, co do reszty się nie wypowiem bo cięzko mi coś doradzić studia dzisiaj nie są gwarancją niczego może zapisz się na jakiś kurs zawodowy firmy dzisiaj chętniej zatrudniają niepełnosprawnych zawsze lepiej mieć jakiś fach w ręku np.księgowość, płace coś takiego

Skoro nie chce ci się ogarniać to zrób allahu akbar

Jeżeli temat napisałaś bez użycia pomocy żadnego edytora to niemozliwe byś była upośledzona umysłowo.

Hej! Super piszesz! Upośledzenie umysłowe nie wchodzi w grę, a może masz po prostu dyskalkulię? I jesteś odważna, że piszesz na TYM forum. Sporo tu osób, które nikt nie podejrzewa o upośledzenie umysłowe, ale totalnie zdegenerowanych, zboczonych, nieogarniętych, zakompleksionych, a często wszystko na raz. Na ich tle wypadasz naprawdę super!

a mozesz pokazać cycki?2

Jesteś dziewico?