Aborcja to zło...?

Gdy miałam 15 lat, do bloku obok, wprowadziła się starsza Pani z dziewczyną w moim wieku i 4- letnim chłopcem. Dziewczyna szybko stała się atrakcja wśród moich znajomych, głównie dlatego, że rzadko wychodziła z domu, a jeśli już to w towarzystwie tej starszej pani, była tajemnicza, chodziła że spuszczony głową, zakładała na siebie obszerne bluzy i swetry. Okazało się, że będzie chodziła ze mną do klasy. Niestety z atrakcji zmieniła się w posmiewisko całej klasy, wstyd się przyznać, ale ja też z niej drwilam, z jej ubrań, zachowania, może nie bezpośrednio, ale często ja obgadywalam z koleżankami. Pewnego dnia z moją przyjaciółką poszlysmy zapalić w krzaki, z których było widać balkony bloku, w którym mieszkała ta dziewczyna i wtedy ją zabaczylysmy, zwinieta kulkę bólu, zanoszaca się płaczem. Myśleliśmy, że to przez zachowanie osób z naszej klasy i wtedy postanowilysmy, że zrobimy wszystko, żeby się z nią zaprzyjaźnić. Realizacja naszego planu szła nam bardzo mozolnie, nasze monologi nie robiły na niej większego wrażenia, często kończyły się brakiem reakcji lub jakimiś zdawkowymi odpowiedziami. Wizyty w jej domu, kończyły się pogaduszkami z jej babcia i braciszkiem. Ona zawsze siedziała w znacznej odległości i jedynie patrzyła tymi smutnym oczami, jakby gdzieś poza otaczającą jej rzeczywistość. Gdy już myślalysmy o tym, że w życiu nie dotrzemy do tej dziewczyny, w moim domu rozbrzmisl dźwięk telefonu. To była ona. Ania. Zapytała czy nie chciałybysmy do niej przyjść i tak to się zaczęło...