W moim domu był nawyk, że nie wolno wchodzić do sypialni rodziców

Czy u Was też tak było? Kiedykolwiek nie wchodziłam tam, mama lub tata od razu wołali z pokoju: po co tam idziesz? Czego szukasz? Po prostu było nam wpajane, że to nie jest nasze miejsce. Nie zadawałam pytan, lecz miałam wyrobione naturalne podejście, że to nie jest moja przestrzeń, że trzeba mieć powód, by tam iśc i uprzedzać o tym rodziców. Uważam, że wykombinowali to dobrze, bo dzięki temu nigdy nie widziałyśmy ich np. w trakcie seksu, nie musieli sie bać, że im gwałtownie w jakiejś dziwnej pozycji przeszkodzimy. Jeśliby coś się działo w nocy- miałyśmy wołać, wybiec na korytarz z naszych pokojów i oni oczywiście, by do nas przyszli, ale miałyśmy nawyk, by same się nie pchać. Dodam, że nigdy nie rpzezyłam schiz w stylu strach przed potworem z szafy czy coś. Nie spałam nigdy z rodzicami, to osobny temat, może i do jakiegoś wieku dzieko samo chce, ale sądzę, że to i tak z przyzwyczajenia rodziców, gdyby dziecko było nauczone spania samemu, to by nie pomyślało nawet o spaniu z rodzicami, to dorośli tego potrzebują, a nie dzieci. Potem sie dziwią, ze rodzicielstwo zubaża im jakoś związki, a sami odbierają sobie strefę intymną, łóżko zamiast kojarzyć się ze spaniem i seksem, zaczyna sie kojarzyć ze żłobkiem i miejscem matki i dziecka, a nie męża i żony. Zawsze mnie to dziwiło, ale rozumiem, że ludzie są różni. Co sądzicie o tym, o moim podejściu, domu, poglądach obecnych i jak macie Wy w domach rodzinnych i w rodzinach, jakie załozyliście sami?