Czuję się samotna i bezwartościowa

Odnoszę wrażenie, że cokolwiek bym robiła, to i tak jestem skazana na bycie tą gorszą, drugoplanową. Od lat żyję nieustannie w cieniu zdolniejszych od siebie osób, no i choć staram się cieszyć z ich sukcesów, to coraz trudniej mi to przychodzi. Widzę bowiem, że wszyscy są tacy zdolni, wyjątkowi, charyzmatyczni itp. Jeszcze do niedawna lubiłam malować, pisać, rzeźbić, robić zdjęcia, chciałam się angażować w projekt językowy, a teraz wszystko straciło dla mnie sens. Ciągle tylko płaczę i nie potrafię ruszyć z miejsca. Są dni, kiedy mam ochotę raz na zawsze skończyć ze sobą, ale póki co brak mi odwagi, by to zrobić. Żyję więc z dnia na dzień, robiąc dobrą minę do złej gry. Mimo że uchodzę za atrakcyjną kobietę, w związku nigdy nie byłam. Wydaje mi się, że i tak bym prędzej czy później została wymieniona na lepszy model, stąd też unikam mężczyzn. Właściwie to w ogóle unikam ludzi. Nie ma na świecie nikogo, dla kogo byłabym wystarczająco dobra.

po co mi facet jak i tak bedzie dazyl zeby zasiac w mojej pissdzie. ja dziecka nie zdzierze. btw, rzezbilas kiedys w psim gownie?

Jak zwykle idiotyczne odpowiedzi...

a nawet jak on nie bedzie dazyl to go starzy beda szpuntowac : synu synu kiedy doczekamy sie wnuka? ona nie chce? to na co ci taka baba. kopnij ja w d**e synku i szukaj takiej co ci da dziecko. przeciez to nienormalne by kobieta nie chciala dziecka. ble ble ble. mamusie to mowia, te same ktorych mezowie posuwaja inne za ich plecami. bo jedyne co mamusie wtedy maja na wlasnosc to :synek: -jedyny mezczyzna stojacy za nimi murem. tak to jest. musialby byc sierota, nieutrzymywac kontaktu z rodzicami, bezplodny albo rozwodnik zdecydowany na nierozmnazanie sie