Zaborczy, ograniczajacy maz. Jak sie wyswobodzic?

Jestem uzależniona od meza. Sama, samotna. Odsunelam od siebie przyjaciół i rodzine. Moge wychodzic z domu tylko z nim, albo w ogole. Wyjazd na zakupy itp nie wchodzi w gre. Skonczylam studia, ale do pracy nie moglam pojsc. Kazda proba konczyla sie dreczeniem do momentu az zrezygnowałam. Rok temu przejrzalam na oczy. Poszlam do pracy, zaparlam sie. Pracuje na pol etatu, zgodziłam sie na pracę ktora on wybral, aby tylko pojsc, zdobyć na początek odrobinę niezaleznosci. Konto ma byc wspolne, bo przeciez jestesmy malzenstwem. Powoli zaczelam stawiac na swoim, jednak wiele mnie to kosztuje. Mowie np ze jade na zakupy to musze zniesc tydzien straszenia, gadania, obrazania, ze traktuje dom jak hotel, ze zbudowana jestes z klamstw. Udaje, ze nie robi to na mnie wrazenia, ale cierpie w srodku starsznie. Powiedziałam otwarcie, ze planuje odejsc, ze meczy mnie małżeństwo z nim i czuje sie nieszczęśliwa. Nie ma nawet rozmowy. Godzine, dwie obiecuje jak będzie sie staral, za chwilę jest soba. Gdyby nie dziecko odeszlabym dawno. Ale ono będzie rozerwane. Kocha mnie i ojca. Chce byc jednoczesnie z nim i ze mna. A ja juz jestem na skraju wytrzymania. Moj maz wyobraża sobie małżeństwo jako przebywanie caly czas w swoik towarzystwie, gotowanie, sprzątanie. Inne zajecia to marnotrawstwo czasu. A ja sie dusze, chce byc wolna, rowijac sie. Dysponowac swoik czasem, nie byc pod dyktando. Ile razy chcialam zaangazowac się społecznie itp. Od razu podcina mi skrzydla, zebym sie nie wyrywala, ze za duzo chce, nie mam prawa miec ambicji, dazyc bo po co. Czuje, ze moje zycie sie skończyło w chwili slubu. To był moj największy blad. Nie do cofniecia....