Dlaczego, kiedy ktoś bliski radzi, poucza, daje wsparcie, dobre słowo, osoba, do

której kierowane są te wszystkie słowa (obojętnie, czy chce je słyszeć, czy nie; w końcu-każdy ma prawo się wypowiedzieć w danej sprawie), reaguje nerwowo, opryskliwie, niemiło, niekulturalnie, ale, kiedy idzie do obcego człowieka po to samo (w sensie: po radę, rozmowę)-słucha jej, przyjmuje do serca i głowy słowa; no, jest zupełnie inny przebieg tej sytuacji, nawet, jeśli dana opinia nie różni się zbytnio tym, czego się dowiedziała od tej bliskiej osoby? Ogólnie: dlaczego, na przykład, psycholog ma większe "poszanowanie", niż słowa "rodzonej" siostry? W czym tkwi różnica? Obca osoba ma więcej rozumu od tej najbliższej? Czy może chodzi o pokrewieństwo, strach przed "pocztą pantoflową", próbą i chęcią oceny postępowania? Przecież ten obcy człowiek może zrobić to samo, co "swój". Dziwi mnie, że tak wielu ludzi gna do psychologa, niż wygadać się swoim najbliższym, albo i przyjaciółce/przyjacielowi. Nie wiem, w czym tkwi taka diametralna różnica w postępowaniu, traktowaniu drugiego człowieka. A może mam rację?...

banalne - od bliskiej osoby takie slowa bola normalnego czlowieka. od obcego jak uslyszy to samo - albo splynie jak po kaczce, albo ochocze wezmie sie za siebie. a od bliskiego cos takiego uslyszec to czlowiek sie czuje jak przebodzony.