Oddalenie i utrata

Mój chłopak z ktorym jestem w zwiazku od 3 lat oddala sie ode mnie i wiem ze to z mojej winy. Ja ciagle swoim zachowaniem go odrzucam ilekroc czegos nie zaproponuje ja ciagle mowie "nie" i nie wiem jak to w sobie zmienoc. A zaczelo sie od momentu w ktorym oznajmil ze po slubie mieszkamy u niego a ja tego nie chce i on o tym doskonale wie. Tyle tylko ze za kazdym razem mi tlumaczy ze jakos sie ulozy i sie przyzwyczaje bo on za zadne skarby nie zamieszka u mnie. Kolejnym chyba dziwnym nawykiem jeat fakt ze sama za siebie wszedzie place a czasem i za niego no z drugiej strony on mnie wozi ale auto i paliwo jest jego ojca. Denerwuja mnie niektore jego reakcje np gdy mie mam ochoty na seks to sie obraza i zaraz wyrzuca mi cala litanie jaka jeatem niedobra i co zle robie. Wiem ze nie jestem idealna i krzywdze go czesto stawiajac na samym koncu ale przede wszystkim wartoscia sa dla mnie rodzice o moj dom. Co o tym sadzicie? Czy to jest normalne?

Rodzina jest wazna, ale nie odrzucalabys tak swojego partnera gdybys miala pewnosc ze to ten jedyny. Nie czujesz sie przy nim bezpieczna, nie jestes w pelni szczesliwa. Dlatego zamykasz sie, nie wychodzisz z inicjatywa.

Ogolnie jestem samolubna osoba i chyba staram sie to wszystko ulozyc na sile. Nie potrafie tego ianic choc kiedys bylam inna.

Ale trzeba zadac sobie pytanie czy chcesz z nim byc? I czy on jest Ciebie wart? Czy go zaakceptujesz?