Zaczęło się. Nie mogę znieść obecności męża, irytuje mnie.

I tego się bałam, że to prędzej czy później nastąpi ze względu na jego zachowanie. Ma ciężki charakter, jest egocentrykiem, ma wiecznie o coś focha na świat. W dodatku jest kibicem pewnej europejskiej drużyny, ogląda wiecznie te mecze, ekscytuje się tym do tego stopnia, że jak przegrają (a przegrywają dość często) potrafi nie odzywać się do nikogo dwa dni i mieć przez to autentycznie z/j/e/bany humor. Mam go dość. Właśnie zadzwonił powiedzieć, że wróci wcześniej z pracy (normalnie wraca po 16, dziś będzie ok 13) i mi się dosłownie chce płakać :o Jestem na wychowawczym, siedzimy sobie z córką w domu, jest fajnie, wesoło, miło. Ten zaraz wróci i się zacznie: sciszanie muzyki, pretensje o klocki na dywanie, nos na kwintę i niezadowolony wyraz twarzy. Boże, jak ja mam go dosyć.

To dlaczego nie rozwiedziwsz się z nim?

Wyjedź z córką na parę dni. Odpocznij od niego.

A zdradź mi z ciekawości komu kibicuje. Wiem, że nie o to ci chodziło, ale jestem ciekawa.

Oj mój też nie raz mnie tak irytuje, są dni kiedy kiedy jest tak miło a nie raz od rana zrzędzi, jest cholerykiem, bluźni jak mu cos np.wyleci z szafki i mnie denerwuje tym bo wprowadza nieprzyjemna atmosfere, duzo rzeczy wyolbrzymia. Nie raz odliczam dni kiedy pójdzie do pracy. Pojechałam kiedyś na 2 tyg.z dzieckiem do rodziny bez niego i w ogóle nie tęsknilam. Odpoczywalam psychicznie.

Po co robicie sobie dzieci z takimi osobami?