facet? nie facet, czy takie czasy

moja przyjaciółka spotyka sie z facetem, mlodszym od siebie, nawet im sie uklada,chociaz mysle ze nie mowi ze sie klocą. dziwi mnie jednak ze ona godzi sie na to ze ten facet ma gowniana robote i zarabia najnizsza krajowa. ona prowadzi zaklad kosmetyczny i calkiem niezle zarabia. nie maja dzieci, on ma syna z 1 malzenstwa. jak ona mu powie to on posprzata w domu zrobi zakupy czasami ugotuje no ale dla mnie to dziwne ze to ona zarabia na dom a on ta najnizsza. ona żadzi wszystkim a on poprostu jest przy niej i cos tam sie groszowo doklada. czy takie zwiazek to przetrwa? mialyscie takie przyklady z zycia? ja jakos mam wzor faceta ze to jednak on zarabia na dom, a tu nagle tak jakby sie role odwrocily.on nawet zdania nie ma jakiegos specjalnie, nie umie sie postawic, jedynie co to podobno awanturki sa z jego powodu;)...dziwie sie jej

w jego sytuacji na pewno starałbym się to zmienić jak najszybciej, nie czułbym się mężczyzną

Też się dziwię, ale może jest dobry w łóżku, albo koleżanka nie ma czasu rozejrzeć się za kimś na swoim poziomie, to trzyma się tego co jest. Trudno to nazwać związkiem, to jakiś układzik - dla niego wygodny na pewno, ma sponsorkę.

a może się kochają, jeśli miłość ich łączy i trzyma przy sobie, mogą tworzyć szczęśliwy związek

facet bez kasy to chyba traci na wartosci

A bara na utrzymaniu meza - zyskuje na wartosci

Baba mialo byc

do gość 20.02. kobieta z cudzym dzieckiem też traci na wartości

I co w tym zlego ze ona zarabia na dom? Jezeli jest tak jak mowisz i dziela sie obowiazkami a nie tylko ona wszystko robi to jest ok. Nie pomyslalas ze moze ona nie jest materialistka tak jak ty i wie co to milosc?

Ja mam podobnie,bo z dzieckiem mnie,,wziął"ja mam wartosc,chamsko jest mowic o kims,ze traci na wartosci,oceniac wedlug siebie,jestem troskliwa,dbam o dom i dażę do dobra rodziny

W moim związku tak było. Gdy poznałam mojego przyszłego partnera, to był bezrobotny, bez żadnego majątku (nie licząc komputera i dziurawego materaca) i mieszkał w wynajętym pokoju. Był po trzydziestce, dodam. :) Zamieszkaliśmy w moim mieszkaniu. Ja pracowałam, on szukał pracy, tudzież pracował ale za nieregularne wynagrodzenie. Mijały lata, bywało bardzo źle, żeby nie powiedzieć, dramatycznie. A między nami wciąż dobrze, kochane psy, dziecko. Potem znalazł dobrą pracę, następnie kolejną, lepszą... Teraz ja odcinam kupony. Mogę nie pracować. Zajmuję się tylko dzieckiem i odpoczywam za harówkę do końca ciąży i harówkę w ciężkiej chorobie. Lenię się jak mogę. Majętni jeszcze nie jesteśmy ale już się rozglądam za nowym mieszkaniem, organizuję wyjazd mój i córki (mąż pracuje, nie chce brać wolnego), zmieniam samochód na inny (w tej chwili mamy trzy sprawne i jeden w odwodzie). Kiedyś uznałam że skoro jego obecność w moim życiu niczego nie pogorszy, to dlaczego mam się nie cieszyć chwilą. Potem uznałam że i tak musiałabym walczyć o pieniądze, więc jego brak wkładu niczego nie zmienia. A potem... potem musiałam przyznać że opłacało się nie wyceniać kogoś, nie mieć oczekiwań i po prostu podzielić się tym co mam.