Nie umiem sobie z tym poradzić

Od 2 tygodni widziałam, że coś się wokół mojej rodziny dzieje, na mój widok milkną rozmowy, telefony, które rodzice odbierają w innych pomieszczeniach, rodzice wymieniają między sobą półsłówka, zatroskanie w ich oczach, rozmowy o jakiejś dalekiej kuzynce, jej chorobie i opiece nad jej 14 letnią córką, konsultacje z babcią. Początkowo nie byłam zainteresowana tematem, wiadomo, rodzinie trzeba pomóc, ja jeszcze uczennica, rodzice problem załatwią najlepiej jak potrafią. W piątkowy wieczór niechcący usłyszałam pewną rozmowę matki z babci [matka mamy]. Babcia usilnie stawała na stanowisku, abyśmy [ja i brat] traktowali tę dziewczynę jak daleką kuzynkę. Nie popuściłam, po tych słowach zarządałam prawdy. Prawda okazała się gorzka, mój ojciec ma córkę z inną kobietą, przez lata rodzice ukrywali to przed nami, aczkolwiek i ojciec i matka i nasi dziadkowie z obu stron wiedzieli o tej sytuacji i wspierali tę kobietę i jej dziecko. A ja czuję się jak przeciągnięta przez walec, nie mam nic przeciwko temu, że mam przyrodnią siostrę, ale dlaczego dopiero teraz o tym się dowiaduję? Wszyscy wokół mnie wiedzieli, tylko ja i mój starszy brat żyliśmy w nieświadomości Dlaczego nie mogliśmy mieć z tą dziewczyną wcześniejszych kontaktów? Czuję się fatalnie w wieku 17 lat dowiadując się, że mam nieznaną siostrę. Czuję się oszukana przez rodziców, nie potrafili na wcześniejszy nasz kontakt, izolowali nas, chociaż dzieckiem i matką dziecka bardzo się interesowali i pomagali. Pewnie gdyby nie choroba mamy naszej siostry dalej żylibyśmy w nieświadomości. Czuję się żle, od 14 lat mam siostrę, a usiłowali mi wmówić, że to córka dalszej kuzynki. Na razie nie chcę z nimi rozmawiać, czuję się okropnie, mam żal do rodziny, ale nie ukrywam, że jestem chętna poznać moją siostrę i mam nadzieję, że nawiążemy ze sobą dobre relacje. Na nią nie jestem zła, moja złość głównie w stronę rodziców jest skierowana.

Najpierw ochłoń, a potem poproś rodziców o wyjaśnienia. Ale widzę, że jesteś skłonna zaakceptować przyrodnią siostrę, to dobrze rokuje na stosunki z rodzicami. I jeszcze jedno, nie zapominaj, ze rodzice zawsze chcą chronić własne dzieci przed wszelkim złem. Początkowo myśleli, że tak będzie dla wszystkich lepiej, później? było za późno w ich mniemaniu. Takie sprawy zawsze są trudne, a mówić o nich jeszcze trudniej.

autorko, życie jest jedną wielką niewiadomą, ja też jestem skarbnikiem pewnej rodzinnej tajemnicy, ale co bym nie zrobiła zawsze kogoś skrzywdzę, dlatego milczę. Może i dlatego Twoi bliscy milczeli?

A co mielić mówić dzieciom, że ich ojciec jest zdrajcą, wolał inną kobietę od ich mamy i że zrobił na boku dzieciaka?

Rozumiem, ale i nie rozumiem... Czy fakt, że ja i brat mamy przyrodnią siostrę od 14 lat i o tym fakcie nie wiemy, to dobrze? W imię czego byliśmy od lat od niej izolowani?