Dziewczyna chyba daje mi do zrozumienia, że nie jest mną zainteresowana

ale jakoś mi z tego powodu nie jest szczególnie smutno. Dlaczego? Bo ostatnio się czuję jakby uszło ze mnie życie. Nic mi się nie chce, nic mnie nie cieszy, najchętniej bym spał cały dzień. Ostatni raz szczęśliwy byłem kilka miesięcy temu kiedy miałem dziewczynę (nie tą, inną), ale odmienność naszych charakterów dała o sobie szybko znać i zerwaliśmy. Często mi jej brakuje i próbuję załatać tą pustkę. Moje życie jest smutne i samotne. Nie mam zbytnio przyjaciół, może dosłownie kilka osób, nigdy nie uprawiałem seksu, bo nie miałem z kim, a z tamtą dziewczyną nie zdążyliśmy tego zrobić, bo zaczęło coś się między nami psuć. Siedzę teraz przed laptopem i równie dobrze mógłby mnie ktoś zastrzelić, wszystko mi jedno. Nienawidzę siebie, swojego życia i swojego nieudacznictwa. Wiem, że są ludzie, którzy mają znacznie gorsze problemy i jakoś stają naprzeciw nim, ale ja już nie umiem. Nie mam do niczego motywacji. Jestem na 4 roku studiów i dopóki jestem wśród rówieśników to najlepiej by było jakbym kogoś sobie na siłę poszukał, bo potem po studiach będzie to niemal niemożliwe. Czuję niemoc, ogromną niemoc. Co mogę zrobić? Jak sobie pomóc? Czy ktoś miał podobny problem i udało mu się go przezwyciężyć?