Oskarżyłem żonę o niewierność. Okazała się niewinna. Głupio mi.

Zaczęło się od nagłych wyjść żony na zakupy. Dziwno było to, że nie było jej cały wieczór a prawie nic nie kupiła. Raz mi powiedziała, że wychodzi z koleżanką. Traf chciał, że zostawiła telefon, a ta koleżanka akurat zadzwoniła po jej wyjściu. Okazało się, że nic nie wie o wspólnym wyjściu. Pierwsza myśl - żona kłamie! Druga myśl - ma kochanka. Już wcześniej niezbyt układało się w naszym małżeństwie. Nie chodzi o kłótnie i rękoczyny, bo tych nigdy nie było. Tzn. zdarzały się sprzeczki ale obywało się bez podniesionych tonów. Oboje byliśmy, jesteśmy nadal, dość kulturalni i nawet po wygaśnięciu uczuć stań nas na kulturę wobec siebie nawzajem. Jednak kultura nie zastąpi uczucia. Seks był coraz rzadziej, a jeśli już był to bez dawnej namiętności. Żonie trudno było udawać uczucie, którego już nie miała. Odnosiłem wrażenie, że tylko leży pode mną i czeka aż skończę. Sami rozumiecie, że w takich okolicznościach mi też się odechciewało seksu. Zacząłem po kryjomu się onanizować, zacząłem sięgać po porno, choć nigdy wcześniej tego nie robiłem. Kiedy żona wtedy wróciła z zakupów robionych rzekomo z koleżanką, na których koleżanki żadnej nie było, spytałem, jak się udał rajd po sklepach. Zaczęła kłamać. Kłamała jak z nut. Byłem zaskoczoczony i zdruzgotany jednocześnie. Zaskoczony, że kłamała z taką łatwością, z taką lekkością, taką naturalnością. Zdruzgotany, bo miałem już pewność, że mnie zdradza. No bo co innego jeśli nie zdradza? No co? Co? Zdradza... Po raz pierwszy w życiu zrobiłem jej scenę. Wiecie, życie jednak bywa bardziej zaskakujące niż nasza wyobraźnia i nasze domniemania. Powiedziała mi prawdę. Okazało się, że tu wcale nie chodzi o zdradę. Nie wiem czy mam teraz przeprosić czy co? Głupio się czuję :O