Nie ma przyjacìół

Kiedyś byłam strasznie biedna, ludzie mnie omijali jak g****o, czułam upokorzenie i wstyd. Potem poznałam swojego męża, który też był biedny, nieprzystosowany, wyobcowany. Po studiach ciężko pracował, otrzymywał coraz lepsze kontrakty. Dobrze nam się żyje, mimo tego nie mam zaufania do ludzi. Pól biedy, gdyby podejrzliwość, nieżyczliwość, arogancja, nielojalnosć byly wadami tylko bogatych a jednak wśród biedaków jest jeszcze gorzej. Nie znalazłam ludzi godnych zaufania ani w starym środowisku ani w nowym. Ludzie nie rozumieją na czym polega kontakt człowiek- człowiek, pełna akceptacja, zrozumienie, zaufanie. Wszyscy są źli i fałszywi. Ci bogaci są tylko szczęsliwi sami ze sobą, biedni są nieszczęśliwi zawsze, wszyscy doszukują się wad i braków, oceniają na każdym kroku, kalkulują korzyści.

są, prawdziwych poznajemy w biedzie

To mam tylko jednego, męża. Dzieci mieć nie chcę, skoro bachory potrrafią się tylko podlizywać bogatszym od siebie. Nie wydam dziecka na taki świat.

Pomyślałam, że zaadoptuję dwojkę dzieci. Kupię im najlepsze ciuchy, iphony, zabawki żeby się te podłe bachory zesrały z radości. I jeszcze im każę mówić że są z adopcji.