Czy ktoś był w podobnej sytuacji?

Mam na myśli bycie w relacji (związku), który wygląda w taki sposób: wiecie, że wzajemnie zależy Wam na sobie, kiedy jesteście ze sobą są właściwie same pozytywne emocje, radość, czułość, słodzenie sobie, żywe zainteresowanie, nie nudzicie się sobą nawzajem, wolicie siebie od innych i dobrze się rozumiecie - a równocześnie w tym związku panuje jakiś przedziwny chłód emocjonalny. Niedostatek uczuć. Tak jakby obie ze stron nie chciały lub nie potrafiły się w to do końca zaangażować. A równocześnie raczej nie widzą szansy na zbudowanie podobnej relacji z kimś innym… Strasznie to dziwne. Ja jestem właśnie w takiej sytuacji i zupełnie nie wiem co o tym myśleć.

Zastanawiam się czy oboje nie jesteśmy w jakiś sposób zaburzeni...

Nie miałam identycznie ale widzę wspólne elementy. Była przyjaźń, potem wkradł się też seks. Obydwoje do siebie lgneliśmy, nie umieliśmy się rozstać ale niestety też popchnąć tego w stronę normalnego związku. Ja chciałam, on miał jakąś blokadę. Wydaje mi się że wynikała z piętna, jakie odcisnął na nim trudny związek rodziców. Pomógł czas, czekałam cierpliwie i starałam się stopniowo przesuwać granicę. Starałam się dać mu poczucie bezpieczeństwa, zdobyć w pełni zaufanie nie jako przyjaciółka, a osoba której może powierzyć swoje serce i nie sprawię mu bólu. Było ciężko, wiele razy już chciałam odpuścić, bo nie wiedziałam czy kiedykolwiek się uda. Na szczęście udało się. Dziś jesteśmy 3 lata po ślubie i jest wspaniale.

Dziękuję Ci za odpowiedź. Super, że wam się ułożyło :) Z nami to jest tak, że my zaczęliśmy być razem praktycznie od pierwszego spotkania, zafascynowaliśmy się sobą - nie wiem jak to opisać, bo nigdy wcześniej nie spotkało mnie coś takiego, żeby zaskoczyło od pierwszego momentu. Z jednej strony świetnie się dogadujemy, "należymy" do siebie, a z drugiej wciąż czuję, że czegoś jest między nami za mało. Co do niego, on wychował się w niepełnej rodzinie i sądzę, że ciężko przeżył okoliczności rozstania z poprzednią dziewczyną, szczególnie, że to był początek dłuższego pasma kłopotów w jego życiu. On chyba obawia się zranienia, jakiegoś oszustwa i zostawia sobie pancerz ochronny. Ja z kolei mam taką cechę, że trochę uciekam przed bliskością w relacjach, bo bardzo boję się, że druga osoba się mną rozczaruje i trzymam go na dystans… Boję się, że żadne z nas nie będzie w stanie zdobyć się na ośmielenie tej drugiej osoby :(

Masz świadome podejście do waszej relacji, więc możesz pracować nad swoją blokadą emocjonalną. Z kolei co do niego, wydaje mi się że najlepiej docierać, powoli i wytrwale. Trudno jest dotrzeć do kogoś przestraszonego, broniącego się. Nie wiem ile macie lat i czy wypada mi to mówić, ale u mnie dużo dał jednorazowy epizod ze wspólnym zażyciem mdma. Wtedy pod wpływem substancji otworzył się jakby wysypał się worek problemów i obaw, które nosił. Dowiedziałam się o wielu bolesnych sytuacjach, które przeżył co pozwoliło mi go zrozumieć, po raz pierwszy też wyznał że mnie kocha i dziękował z osobna za każdą rzecz,którą dla niego robiłam, chociaż wydawało mi się że jej nie dostrzegam. Wiem, że to bardzo niekonwencjonalne podejście, ale u nas ten ,,eskperyment'' bardzo pomógł przełamać wewnętrzne bariery