Nie chce żyć

Czuje się fatalnie, zarówno psychicznie jak i fizycznie. Wszystko zaczęło się psuć w momencie skończenia gimnazjum. Nie chce zbyt wiele tutaj pisać, ale powiem tyle, ze jestem dzieckiem z DDD i podejrzewam tez u siebie depresje bądź inne zaburzenia psychologiczne. Jestem samotna, nie mam przyjaciół, z rodzicami się za bardzo nie dogadujemy, brat ma swoje życie. Od paru lat mało co opuszczam dom...! Nie mam po co wychodzić ani gdzie. Wszystkie atrakcje kosztują, a ja nie mam pieniędzy. Chodzić bez celu po mieście tez nie będę, ileż można. Mieszkam z partnerem (tak jestem na jego utrzymaniu niestety), ale jak długo on tez wytrzyma to wszystko... Nie mam pracy, próbowałam coś znaleźć, ale nikomu nie jest potrzebny ktoś taki jak ja. Do każdej pracy także wymagane jest doświadczenie czasem również referencje (nie mieszkamy w Polsce), nawet do tych najprostszych "na kasę", w fast foodzie itd. A ja jestem p*********m zerem, nieudacznikiem, nikim... Mam 26 lat i nie mam nic. Zupełnie nic! Nie mam studiów, doświadczenia, pieniędzy. Miałam tylko jedna legalna prace w życiu, obecnie od dłuższego czasu czegoś szukam, ale bez skutku. Nie wiem co mam ze sobą począć. Mam dość tej marnej wegetacji. Jak sobie pomyśle o tym, ze moi rówieśnicy skończyli fajne kierunki, maja prace w zawodzie, biorą śluby, zakładają rodziny, dorabiają się, wyjeżdżają na wakacje, chodzą sobie do restauracji, normalnie żyją to ogarnia mnie płacz i zrozpaczenie. Nie wiem co mi jest, kiedyś byłam pilna i ambitna uczennica, a teraz jestem dnem. Nie wiem co dalej, nie wiem jak mam żyć czasem wolałabym się w ogole nie urodzić. Nie odwiedzam rodziców, bo mi po prostu wstyd, co ja im niby mam powiedzieć czy sąsiadom bądź znajomym... Mam kłamać, bo prawdy przecież nie powiem, ze zmarnowałam wiele lat życia.