Nie wiadomo nigdy, co z tego wyjdzie

Spróbuję. Jak ma się naście lat, łatwiej we wszystko uwierzyć, czysta jest prawie każda myśl, bez wspomnień, porównań. Lżejsza przynajmniej. Kto nie pamięta pierwszej miłości? Oczekiwania na ławce, w parku, może u zbiegu ulic, aż ujrzy się sylwetkę, która przyprawia o szybsze bicie serca, drżenie nóg. I marzenia do późnej nocy o tej jedynej lub tym jedynym. Kto nie pamięta...

A teraz noc ciężka jest. Sprawy niezałatwione, które załatwić należy tuż o świcie, inaczej zdarzy się wielka katastrofa, po głowie krążą, spać nie dają. Jeśli to jest to, co zwą dorosłością, to za nią dziekuję.

Kiedyś myślałam, że muzyka jest wiekuistym wehikułem uczuć. Pewnie wiecie, co mam na mysli. Wystarczy włączyć muzykę, która stanowiła tło jakichś ważnych wydarzeń, a w magiczny sposób zaprowadzi nas z powrotem w tę epokę, w której uczucia były żywe. Otóż nie ma nic bardziej błędnego: zapomnia się wszystko. Nawet nie "na raz, dwa, trzy", a w mig.

I spróbuj zapomnieć to https://youtu.be/Mk0OF9DdVhw https://youtu.be/Mhj15W23IjA

Siedziałam na ławce przed monopolowym. Tego dnia nie miałam nic do roboty. Siedziałam i w głowie przygotowywałam scenariusz tego, co mogłoby się wydarzyć, ale co nie wydarzy się z pewnością nigdy - jak to w życiu bywa. Znudzona własnymi rozmyślaniami zaczęłam przypatrywać się osobom wchodzącym i wychodzącym ze sklepu. Jako pierwszy na horyzoncie wyrósł Janek, miejscowy handlarz starzyzną. Wszedł do sklepu, przeliczył posiadane w rozpostartej dłoni zasoby finansowe i bez słowa z niego wyszedł, dokonawszy niekorzystnej dla siebie kalkulacji zysków i strat.

Po jakimś czasie przed sklepem wyrósł Mietek. Mietek to był niespokojny duch. Nigdzie nie pracował. To znaczy pracował: razu tu, raz tam. Takie pracowanie to dorabianie nazywa się - jak mawiał dziadek. I Mietek dorabiał różne rzeczy. Aż wreszcie dorobił się choroby stawów, poszedł do szpitala, a po powrocie dorabiać już nie musiał.

Niespodziewanie dla niej samej przed sklepem pojawił się nowy bohater. Był to miejscowy "boy". Tak nazywały go małolaty z miasteczka. Ten też należał do kategorii niespokojnych duchów, z tą jednak różnicą, że w przeciwieństwie do Mietka przemieszczał się na pięknym czarnym motorze. Teraz też zajechał na nim przed sklep, zeskoczył z niego z gracją, ściągnął z głowy kask, który z nonszalancją położył na siodełku. Nonszalancja była jednak źle wybliczona, bo kask zachwiał sie niefrasobliwie raz w prawo, raz w lewo i po chwili leżał już w kałuży, w którą wjechał "boy".

Boy najwidoczniej miał wszystko w nosie, nawet swój kask. Nogą wykopał go z wody, podniósł, otarł rękawem kurtki i ponownie, tym razem jednak z powodzeniem, położył go na siodełku i pomaszerowal w kierunku sklepu. "Ciekawe, czy znajdzie go, gdy wróci" - przebiegło dziewczynie przez myśl. Nie żeby w miasteczku zdarzały się kradzieże, co to to nie, ale nie brakowało tu miłośników głupich żartów.

- Te, młoda - usłyszała za sobą wołanie miejscowych wyrostów, którzy pewnie zerwali sie z lekcji - pożyczysz na oranżadę? - zapytali i już jeden z nich wielkim susem pokonując dzielącą ich przestrzeń, znalazł się tuż przed dziewczyną. Dziewczyna zaprzeczyła ruchem głowy. - No nie bądź taka - nie poddawał sie szef grupy - jutro oddamy. Nie bardzo trafiało do niej tego typu zapewnienie. Znała ich na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie zwrócą jej kasy ani jutro, ani pojutrze, ani na "świętego nigdy". A nie - żachnęła się - na Nigdy to może.

A weź się ugryź

Hmmm

To 'w teatrze' było Twoje.

w jakim teatrze?

Otwieram szuflady i czytaj - dla tych co chcą słuchać.

nie wiem, o co wam chodzi. No mam pewnie slerozę, ale żeby aż tak???

W teatrze na krześle siedziała dziewczyna...

Ah, rzeczywiście mam sklerozę, teraz tak, przypominam sobie, ale tam chyba tylko 4 posty były, bo później coś się z teatrem popsuło.

Ja to piszę tak tutaj, wymyślam... ciekawa jestem, dokąd doprowadzi

Widownia oniemiała, zamęt na scenie powstał i przedstawienie spadło z afisza.

A później pojawił się kot, który był królewiczem, pocałował księżniczkę, której nie było i żyli długo i szczęśliwie.

Jak dla mnie, prostego Edgara zbyt skomplikowana jesteś bym choć chciał, próbował za Twoimi myślami zdarzyć. Poczytać mogę. Nigdzie więcej taka okazja mi się nie przytrafi:)

I już?? Tylko tyle na dobranoc?

Ad rem, ale nie ab ovo... Chłopcy z zaciekawieniem popatrzyli na motor. A raczej na kask. Oczyma wyobraźni już widziała scenę, w której urwisy zabierają kask właścicielowi i wymuszają na nim haracz. Rzeczywistość jest jednak w stanie zaskoczyć nawet największego pesymistę. Chłopcy kask wprawdzie wzięli, ale po to, by go wyczyścić i tak wyczyszczony przedłożyć rzeczonemu włascicielowi w nadziei na otrzymanie pieniężnej gratyfikacji. I rzeczywiście zadość się stało ich oczekiwaniom. Po chwili wesoło machając nogami i siorbiąc ze szklanych butelek różowy napój siedzieli w rządku na przysklepowym trzepaku.

a co dalej? na razie nie mam pomysłu.

'niemożliwe'

heu, bardzo fajne te i tamte wczesniejsze. Ale? Ale brakuje w nich jakiejś głębi. Stylistyka, forma ok.

Dajcie spokój. Toć to bablanina.

niemozliwe - popełniłam jakiś błąd? o tej porze już możliwe. No wiem, że brakuje głębi, jakbym na powierzchni płynęła. Ja też to czuję.

Dajemy spokój. To bablanina. Jak wszystko ;) Co to jest bablanina? Dobrze to napisałam?

Dużo dziś o sobie opowiedziałaś i w formie ładniej. Trudno zasnąć gdy marzenia z codziennością chcą iść w parze.