Nie wiadomo nigdy, co z tego wyjdzie

opowiedziałam, ale nie o mnie ;)

Brakuje głębi? Co najwyżej jednoznacznych odpowiedzi na pytania które zadaje sobie czytelnik. Dlaczego Ona tam jest? Co chce osiągnąć? Jak u Dostojewskiego w 'Srzywdzonych i poniźonych'

A musi coś chcieć osiągnąć? Siedzi tam, bo ma wolne. Obserwuje. Jak znudzi się, to wstanie i pójdzie.

smialo, zacznij pisac do pani domu

Teraz to już wszyscy:)

Zaskoczona?

Dziewczyna patrzyła na nich spode łba. Nie ufała tym typkom. A oni, porzuciwszy puste butelki na żwir, bujali się na trzepaku niczym szymansiątka. Tylko Mietek jako jedyny bił im brawo, doceniając ich gimnastyczne talenty.

Osz kurka, miało być 'szymPansiatka". Nie będę edytowała, a co tam.

- Szmaty, kupuję szmaty - rozległ się znajomy głos Kazikowej, która od niepamiętnych czasu przemierzała miasto skupując wszystko, co przypominało tkaninę. Dziewczyna wesoło zamachała do niej ręką, zebrała swoje rzeczy z ławki i powokła się do domu. Musiała jeszcze na jutro nauczyć się na pamięć "Lamentu Świętokrzyskiego" w całości.

A teraz zapadnie długie milczenie... chyba długie, jeszcze nie wiem...

a teraz 'ab ovo' Pewne rzeczy rozumie się dzięki doświadczeniu. Po czasie zaczyna się je rozumieć. Czasem za późno, czasem to obojętne, kiedy.

Epilog. A trzepak zardzewialy wywalil zalzawione galy...i zanucil tak spod rury...wbrew prawom natury...dzis prawdziwych dywanow juz nie ma...

Szarik czy szary czy szczęsny czy jak tam chcesz: Nie twój prolog, nie twój epilog! mądry jesteś, to zrozumiesz

W domu jak zwykle czekały na nią placki kartoflane. Zjadła dwa, popiła mlekiem kozim i siadła do nauki.

Ale nie szło jej. A raczej szło jak po grudzie. Zastanowiło ją to powiedzenie i nie zwlekając ani chwili rzuciła w kąt podręcznik, wybiegła z domu i poleciała na pole świeżo zaorane, ale jeszcze nie zabronowane i postanowiła sprawdzić własnonożnie, co znaczy "jak po grudzie". Skutek był taki, że dwa razy o mało nie straciła przedtrzonowych. Ale nie należała do tych, co to się łatwo poddają i postanowiła kontynuować swoją gruntową wędrówkę.

Po drodze zahaczyła o szklarnię Mietka (Mietek to ten, co dorabiał, czasem dorabiał też ogrodnictwem), zerwała dwa gruntowe ogórki i tak wzmocniona powędrowała jeszcze dalej.

Jak zjadła te ogórki, to uświadomiła sobie, że placki to były ziemniaczane, a nie kartoflane, ale to materiał na kolejną powieść.

Zrozumienie to proces ustawiczny,kiedys zrozumiesz ,ze doswiadczenie to nie jest suma niepowodzen czy przyjemnych przezyc...doswiadczenie to zrozumienie,to klucz do uzyskania swiadczen od losu. Przepraszam Epilog to byla tylko reklama Castoramy. Fajnie piszesz

już zrozumiałam ;) I nie bierz mnie pod włos, bo świadomie głupoty piszę ;)

najgorsze ze,ja to swiadomie czytam...o czym to swiadczy?!

Dziewczyna szła, szła i kiedy już doszła do pierwszych drzew, co to je z chałupy co wieczór widywała, podjęła decyzję o powrocie. Nijak jednak nie uśmiechało jej się wędrowanie po tych samych bruzdach, zaledwie jednak zdołała odwrócić się, by wzrokiem oszacować odległość, jaka dzieliła ją od domu, niespodziewanie dla siebie samej zobaczyła, że Jasiek, jej sąsiad, właśnie bronował pole, co to zaorane było. Dziewczyna dzięki temu i dzięki niemu, Jaśkowi znaczy się, do domu bezboleśnie dotarła, "Lamentu" lamentując się bezgłosnie na pamięć się wyuczyła, siódemkę za co w szkole otrzymała.

I teraz właśnie będzie epilog niezbyt długi, bo pisać już mi sie nie chce, a w epilogu będzie zapowiedź nowego prologu, który już niedługo nastąpi albo i długo, nie wiem jeszcze...

A jednak nastąpił. Prolog oczywiście. Dzisiejszy rozdział nosi znamienny, aczkolwiek tendencyjny tytuł: Wiesz, żeś winny, to zaatakuj, tak prewencyjnie.

"Albo moze szkoda zębów" pomyślał Rysiu, wsuwając kolejnego lizaka. Rysiu był chłopcem czterdziestoletnim, który nigdy nie zarzucił pragnienia dowiedzenia, na czym świat stoi. W tej chwili stał zdecydowanie na połamanej trylince, na której od dwóch godzin sterczał chłopiec.

Skończyły się

dni płodne?

Niespodziewanie dla niego samego trylinka przechyliła się na jedną stronę, noga, na której stał świat, straciła swój punkt oparcia i chłopiec jak długi wylądował na świeżo zabronowanym przez Jaśka polu.

Ptaki świergotały jak dawniej, wietrzyk spokojnie przetaczał po niebie lekkie postrzępione obłoczki. Nie nastąpił żaden koniec świata. Tylko Mietek, dorabiając trzonek do motyczki wesoło sobie śpiewał.

Ojojoj:)

Dziewczyna zastanawiała się, czy lizak może wywołać lawinę. Zdarzeń oczywiście. A zadała to pytanie sobie, gdy wdepnęła w krowi placek na łące Łazańskiej. A wdepnęła w niego, bo nie chciała wdepnąć w lizak chłopca.