Nie mogę przestać o Tobie mysleć. miliony kobiet na świecie może a ja nie mogę

Nigdy nie przestałam Cię kochać. Myślałam, że to ze mnie uleciało, że wyleczyłam się z Ciebie. Było dobrze. Czułam się szczęśliwa. Bez Ciebie. Przy nim. Ilekroć znów się pojawiałeś nie potrafiłam Ci się oprzeć. Bałam się spotkań. Pragnęłam ich ale bałam się, że zobaczysz jak choroba mnie zmieniła. Chciałam, żebyś wciąż mnie pamiętał piękną i idealną, chciałam, żebyś mnie kochał, żebyś był choć platonicznie. Dzieliłam swoje serce na dwoje. Nigdy nie przestałam Cię kochać. Zawsze kochałam - nawet wtedy gdy byłam dla Ciebie tylko ciałem, tylko rozrywką, gdy kpiłeś z moich uczuć. Wiedziałam o tym wszystkim. I brnęłam w to bo nie potrafiłam zrezygnować - tak jak Ty nie potrafiłeś. Wracaliśmy do siebie ilekroć szliśmy już w inne strony. Zawsze będę Cię kochała. Boję się, że w końcu ujrzę Cię u boku innej. Wiem, że przez ten czas byłeś sam a teraz boję się, że Cię zobaczę i umrę z żalu. Wiem, że taka kolej rzeczy. Pewnie to samo czułeś gdy zobaczyłeś mnie z nim. Nie spodziewałeś się, że tak szybko odstawię Cię na bok. Pamiętam jak zapytałeś czy jestem szczęśliwa...jak unikałam odpowiedzi bo nie chciałam się przyznać jak rozpaczliwie tęsknię za Tobą ale nie chcę być na Ciebie skazana. Jak zapytałeś czy Cię kochałam a ja skłamałam, że nie bo nie chciałam, żebyś wiedział, że wciąż Cię kocham. Pamiętam moje zdrady gdy przed nim udawałam, że rozmawiam z koleżankami a pisałam z Tobą godzinami, nocami, do rana. Nie naprawiliśmy tego. Jest tyle niewiadomych i tyle niedopowiedzeń. Nie wiem dlaczego tego nie naprawiliśmy, dlaczego raz chciałeś a raz nie. Dlaczego kochałeś mnie za późno. Dlaczego wkroczyłeś w mój poukładany już świat. I znów mącisz. Kocham Cię i nigdy nie przestanę, próbowałam. Musisz zniknąć z mojego życia, z mojego widoku bo inaczej nie zaznam spokoju. Piszę o tym tutaj bo wiem, że nigdy nie będę mogła Ci o tym powiedzieć. Kochałam Cię i wciąż kocham. Chciałam byś był dla mnie wszystkim.