Jestem w rozpaczy i chyba przestaje sobie radzić

Czuję tak ogromna rozpacz że chce mi się wyć. 2 tygodnie temu poroniłam ciążę i gdy ledwo stanęłam na nogi dowiedziałam się, że moja ukochana babcia ma raka płuc z przerzutami. Jest dla mnie najdroższą osobą na świecie, ona mnie wychowała i zawsze mi doradziła w życiowych sprawach. I wiem, że i tak kiedyś by odeszła ale tak bardzo jej w tym momencie potrzebuję. Zawsze razem marzyłyśmy, że ona chociaż zobaczy moje dzieciątko. Ona jeszcze nie zna diagnozy, a ja nie potrafię słuchać o jej planach, o tym że chciałaby żyć jeszcze chociaż 5 lat, że tak czekała na to dzieciątko ale, że poczeka na następne jak Bóg da, a ja wiem że już nie będzie nam to dane.. Ta myśl rozrywa mi serce. Za wszelką cenę chce jej pomóc i sprawić żeby nie cierpiała, żeby nabrała choć na chwile siły i mogła iść na swoją ukochaną działkę. Mam do siebie żal że w porę nie przekonałam jej do badań, a wiedziałam że chudnie i nie ma apetytu. Jakoś wyparłam myśl że to może być rak... Nie potrafię sobie z tym wszystkim poradzić. Jak to wszystko ogarnąć?

bóg to straszny skoorwiel.

Nie wiem jak to ogarnąć, też mi się co chwilę wali na głowę coś nowego. Jak wymyslę sposób na 1 problem to rano nastepnego dnia pojawia się drugi a mój sposób idzie się yebać. Za parę miesięcy popełniam samobójstwo. Przeklinam tych którzy mi to wymadlają.

Autorko ktoś sie przeciwko tobie modli, żebys została sama i musiała pójść do klasztoru.

Współczuję