8 lat studiowałem i dalej czuje się niepełnosprawny spolecznie

2 kierunki ukończone, ale nadal boję się aktywności szczególnie na polu uczuciowym zastanawiam się czy to nie jest po częsci wina wychowania w pedantycznym domu przez matkę, na zasadzie nie potrafisz zrobic czegos idealnie to się nie wychylaj bo napewno ci wyśmieją. Pójscie na rozmowe kwali jest niewykonalne przez ten głęboko zakorzeniony idealizm, to samo przedłużanie relacji z dziewczynami starzeje się (jeszcze 0,5 roku i 30-tka) a nawet boję się zareagować na nagłe urwanie kontaktu przez dziewczyne z którą pisałem 1,5 roku (licze że sie kiedys odezwie? chyba tak :( )