Egzamin ustny

Od października idę na drugi rok studiów. Ale, żeby nie było tak łatwo, muszę przejść przez wrześniową kampanię. Mam do poprawy jeden egzamin, który na początku zapowiadał się bezproblemowy. Zwłaszcza, że ćwiczenia zaliczone na 5. No, ale nadmiar zagadnień i to, że nauczyłam się ich jednej trzeciej sprawił, że nie nie zdałam, bo nie trafiły mi się pytania, takie jak chciałam ( a w dodatku trzeba było odpowiadać na nie obszernie, opisowo). No i cóż zaczęłam się uczyć i wiedza wchodzi. Wszystko byłoby okej gdyby nie fakt, że poprawa ma być ustna. Pani profesor wydaję się być wymagająca, szczegółowa i perfekcyjna i niekoniecznie miła, albo miła na pokaz. Koleżanka, która zdawała u niej egzamin również ustny (ze względu na wyjazd w trakcie sesji właściwej) powiedziała, że był to najtruniejszy egzamin, trzymała ją 1,5h zadała 3 pytania i z nich cisnęła. Ten fakt mnie przeraził. Zawsze robiłam z tego przedmiotu kompletne notatki, byłam na wszystkich wykładach, ale i tak martwię się, że zapyta mnie o coś sponad tego. Nie znoszę egzaminów ustnych, mimo, że matura jakoś poszła i egzamin w zeszłym semestrze również, ale w tym wypadku naprawdę zaczynam panikować, co jest bez sensu. Może nie tyle nie boję się, że nie zdam, bo jeżeli się nauczę, to zdam, ale boje się... jej. Tego jak będzie reagować na moje odpowiedzi,czy mnie wyśmieje czy coś , że będzie ode mnie wyciągać każde słowo, poprawiać etc. etc. Pocieszam się jedynie tym, że są hmm bardziej oporni na wiedzę w tej grupie, która nie zdała ;) i że jak nie ja to kto? Zresztą w zeszłym roku nikt nie miał z tego warunku, mimo, że również połowa osób poprawiała. Jak żyć? Jak przestać bać się reakcji profesor i tego uczucia, że to czego się nauczyłam to może być za mało?