Uzalezniona od faceta

Cierpiałam na depresję, kiedy poznałam mojego chłopaka. Nie miałam nikogo, większość się ode mnie odwróciła. To dzięki niemu znalazłam swój sens życia. Nigdy nie byłam towarzyska, zawsze moje życie było nudne. On jest ekstrawertykiem. Zabierał mnie że sobą, poznałam jego przyjaciół i to mój kręgosłup znajomych. Ale poza tym,że wychodzę z chłopakiem to nigdzie sama nie wychodzę. Mam pracę w domu i idę tylko jak on mnie wyciągnie gdzieś no i wiadomo, odwiedzam dom rodzinny, ale tam czuję się źle, mam toksycznych rodziców. Gdyby nie on moje życie byłoby głupie i nie miało sensu. Jednak ostatnio się poklocilismy tak poważniej (nieważne o co )i zrozumiałam, że tak nie może być.. że jestem uzależniona od niego, nie wyobrazam sobie mojego zycia bez niego i boje sie ze znowu wpadne w depresję. Tylko od niego czuję akceptację, miłość i tylko z nim czuję się bezpieczna. Moje życie z nim jest wspaniałe. Odkąd z nim jestem bardzo się uspokoiłam. Jednak zrozumiałam, że musze też sama organizować moje życie i być szczęśliwa sama ze soba. Czasami kłamie go, że byłam gdzieś z koleżanką, że robiłam to czy tamto, bo nie chce żeby myslal, że nie mam życia. Nie kontroluje go, choć myślę o nim jak idzie gdzieś z kumplami itp, jestem nawet zła, ale powstrzymuje się od dzwonienia,bo wiem ze to zniszczylo by nasz zwiazek, wiem że to głupie, bo on ma swoje życie. Chodziłam na terapię, jednak czuję że nadal mam problemy ze sobą:( nie wiem co robić, ktoś miał podobnie?

a masz jakąś pasje?

Mam, ale co z tego? i tak czuję, że jestem beznadziejna... Pasja daje mi dużo radości, ale nawet czasami myślę, że jest glupia i wstydzę się siebie.

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaazzzzzzzz

Nic z tego nie bedzie, jestes kobieta bluszczem:O