Ludzie rozstanie po 10 latach.

Jest ktoś na tej sali, który powie mi, że można to przeżyć i warto, jeśli już uczucie się wypaliło? Z moim facetem poznaliśmy się na studiach, jesteśmy dla siebie pierwszymi partnerami we wszystkim. Żyliśmy sobie razem przez prawie 10 lat. Mieszkamy wspólnie od 9 lat. Nie mamy ślubu ani dzieci. Nasz związek to bardzo dużo konfliktów, żalu i wzajemnych pretensji. Generalnie od początku układało nam się nie tak, jak powinno. Ostatnio przydarzył mi się wypadek. Wylądowałam na Sorze. On mną się nie przejął, ani moim zdrowiem, nie przyjechał do mnie do szpitala, tylko urządził mi awanturę, że przeze mnie na urlop nie pojedziemy. Zawiodłam się na nim, jak nigdy przedtem. W sumie on uważa, że wszystko co złe w tym związku jest przeze mnie. Podejmowałam kilka prób rozstań, lecz jak słyszałam, że mu życie zmarnowałam, że wbijam mu sztylet w serce itp. wymiękałam. Przez te 10 lat zapalało mi się milion świateł alarmowych, ale byłam zbyt głupia, by skończyć to definitywnie. Ale po tym wypadku stwierdziłam, że to z nim jest coś nie tak. Nie tak powinna zachowywać się osoba, która podobno kocha, prawda? Nie bez znaczenia jest fakt, że poznałam kogoś innego, całkowite przeciwieństwo mojego obecnego faceta. Wracając do meritum. Jak nie dać się zniszczyć w czasie rozmowy o rozstaniu i przeżyć po nim? On mnie znokautuje psychicznie, wpędzi w poczucie winy, że cała młodość poszła mu w p**du itd, będzie grozić samobójstwem itd. Zaangażuje w to swoją matkę. Boję się okropnie. Proszę, napiszcie coś.

Kubuś? Straszy tylko, już zaplanował ślub z rozkraczoną za 3 lata, za granicą na plaży, romantycznie, nie lepiej na samolocie u ginekologa? W końcu żeni się z waginą?:P