Nerwica mnie niszczy...

Cześć :) Mam poważny problem, cierpie na nerwice lękową, mam 16 lat, chodze do liceum. Odkąd pamiętam miałam depresje i byłam wycofana, w gimnazjum problemy sie nasiliły, nowa szkoła, nowi ludzie... bardzo przeżyłam odrzucenie od grupy moich przyjaciół...Pierwszy raz olałam to, drugi troche sie podłamałam, trzeci...nie wytrzymałam i załamałam sie psychicznie. Przez rok nie chodziłam do gim i miałam nauczanie indywidualne. Teraz zrobiłam duuży krok i jestem w liceum. Zmagam się jednak z nerwicą lękową, ta choroba mnie niszczy, ogranicza, czuje się źle we własnej skórze, po szkole przychodze wyczerpana z wysiłku. Na lekcjach jest najgorzej, mam tiki nerwowe i cały czas musze się podpierać, zmieniać pozycje, bo głowa lekko mi drga. Codziennie wmawiam sobie że jestem silna, naprawde wierzcie mi, z CAŁYCH SIŁ chce sie tym przejmować, ja już nie daje sobie z tym rady....Proszę poradźcie mi co mam zrobić, nie piszcie: idź do pstchologa, byłam u pięciu w tym 1 ponad rok i stwierdzili że jestem zdrowa. Najgorsze jest to że moja depresja jest dziedziczna, moja mama choruje na nią do dziś, boje się że tak jak jej zostanie mi to na zawsze, a ja chce więcej z życia, nie chce taka być prosze pomóżcie mi...

Sport, w twoim wieku plywanie. Do tego codziennie relaksacja z YouTube. Czytanie pozytywnych felietonow. Codziennie, a bedzie dobrze:)

A leki od lekarza jakies bierzesz? Bo nerwica i depresja bez lekow ciezko sie lecza?

Biore leki, ale one strasznie mnie otępiają, niestety wybór leków dla nastolatków jest ograniczony... Youtuba oglądam czasem na poprawe nastroju, na sport zwyczajnie nie mam siły, jestem wyczerpana psychicznie i przekłada sie to na wysiłek fizyczny

No tak, w pzrzypadku nastoletnich osob z lekami rzeczywisice jest problem, moj kolega ma corke w twoim wieku chorujaca na depresje. Kilka lekow, ktore probowala nie pomogly, jest chora od ponad roku. Ale czasem jest lepiej i rodzina ja wspiera. Moze sprobuj terapii? Tylko oczywiscie to znowu droga prob i bledow zanim sie znajdzie kompetentnego terapeute. Zycze powrotu do zdrowia. Wypoczywaj, jesli masz okazje, o nic sie nie obwiniaj i popytaj znajomych, moze ktos poleci dobrego terapeute?

Narazie spróbuje może przyswoić się do otoczenia, muszę troche przyzwyczaić się do lęku, to mi pomaga, chociaż jest mi ciężko. Może leki mnie otępiają, ale przynajmniej nie wpadam co chwilę w histerie i w miare panuje nad emocjami... Czasem mam takie dziwne uczucie pustki, niby mam przyjaciół, akceptuje siebie, mam rodzine która mnie wspiera, pasje...mam wszystko do szczęścia, ale jest to okropne uczucie że jesteś sama jedyna, w swoim świecie, jakbyś była dla innych powietrzem i obserwowała wszystkich z boku. Naprawde straszne, nikomu tego nie życzę. Żałuje tylko że moja depresja jest genetyczna... nie taka w której nie lubie siebie, albo nie mam przyjaciół, to da się wyleczyć, ja będę musiała z tym żyć

Nie jestes sama, wiele osob ma nerwice i depresje, niestety. Sama przez to przechodze. Tzn nerwicę lękowa wyleczylam, nie chodzilam do psychologa ale bralam leki, konkretnie parogen, wielu osobom pomaga, moze zasugerujesz psychiatrze? On nie otumania, czulam sie po nim bardzo dobrze, nie uzaleznia ale dziala powoli, ja dopiero po 2 miesiacach brania zaczelam czuc poprawe. Bralam go przez 3 lata i juz zapomnialam o nerwicy, powoli odstawialam i nie biore juz pol roku. Z nerwicy sie wyleczylam ale mam czesto stany depresyjne z ktorymi walczę. Po prostu mowie sobie ze nie moze mnie zniszczyc moja wlasna psychika i staram sie czyms zajac.