Co pomyślały byście sobie na moim miejscu kolejne poronienie

Po prostu już dziwnie się z tym czuje, nie wiem co mam myśleć o tym wszystkim. Otóż kiedy miałam 24 lata z mężem zaliczyliśmy klasyczną wpadkę, poniosło nas bez zabezpieczenia, myśleliśmy, że jak wyskoczy przed to będzie ok a tu nasza wpadka ma 5 lat i jest naszym największym szczęściem. Później brałam anty tak przez półtora roku i zdecydowaliśmy na drugie dziecko - zaszłam chyba w 7 cyklu starań i wszystko miało być ok ale niestety poroniłam w 11 t.c co było dla mnie niezwykle przykre. Córka odrosła i po tym wszystkim odniechciało mi się dziecka więc znów tabsy przez kilka lat i znów ciąża z wpadki. Na początku płakałam jak głupia ale potem doszłam do wniosku, że lepiej bo bym się nie zdecydowała sama na pewno. Poszłam do ginia i wszystko ok tylko pewnie ciąża wczesna, beta rośnie więc oszczędzać się i przyjść za dwa tygodnie. No i byłam wczoraj i okazało się że to ciąża nie rozwijającą się. Jest mi tak cholernie przykro, że aż nie wiem co myśleć o tym

Oooo... bardzo mi przykro.... ale co to znaczy, ze nie rozwija? Nie ma serca???? Jest tu jeden taki wątek na Kafe o planowaniu ciąży i wszystkich problemach z tym związanych. Może warto zajrzeć??? Tam dziewczyny tez zapisują różne przeżycia (ciąże biochemiczne, wczesne poronienia) i wzajemnie się wspieramy :)

po prostu pęchęrzyk jest pusty, muszę czekać na poronienie :(