ból psychiczny i zaburzenia obsesyjno kompulsywne, jak powiedzieć rodzicom?

Od roku i dwóch miesięcy przeżywam "utratę"osoby, która bardzo wpłynęła na moje życie, z tego co wyczytałam nie była to zdrowa relacja, a raczej obsesja z mojej strony, która wciąż nie minęła nawiasem mówiąc... Mimo że już z tą osobą nie mam kontaktu nadal mam potrzebę kontrolowania jej mediów społecznościowych, a sytuacje takie jak np. minięcie się na ulicy potrafię przeżywać cały dzień tzn. zajmuje to cały mój umysł, czasami nawet nie jestem świadoma tego co robię np. schowam coś gdzieś, a potem w ogóle zapominam, że to zrobiłam, bo byłam w zupełnie innym świecie. Oczywiście przez ten rok były momenty, w których zapominałam o tej osobie, np. na dwa miesiące, kiedy nigdzie się nie widzieliśmy, ale potem jedno przypadkowe spotkanie potrafiło spowodować, że wszystko wróciło do mnie z podwójną siłą. Nie wiem, jak mam to wytłumaczyć rodzicom, którzy nie są świadom całej sytuacji i tego co dzieje się w mojej głowie, a ja w środku bardzo cierpię, co kompletnie nie daje mi normalnie funkcjonować. 18 kończę dopiero za kilka miesięcy.

Polecam udać się do psychiatry - przepisze jakieś leki i poczujesz się lepiej. Mówię to jak najbardziej szczerze i życzliwie, bo sama miałam taką sytuację. :(

Dokladnie, co ci rodzice pomoga? Potrzebujesz wizyty u specjalisty.