no i czy On wróci?

poznałam faceta, a właściwie nie faceta tylko moją bratnią duszę- rozumieliśmy się bez słów, jedno zaczynało zdanie, drugie je kończyło. Czytaliśmy sobie w myślach, byliśmy identyczni pod każdym względem: mentalnym, życiowym, identyczne poczucie humoru - wszystko dosłownie. Sex - nawet nie pytajcie - raj! Niestety mój ukochany przez 18 lat tkwił w związku, który był dla Niego więzieniem - wpadł mając 19 lat i po prostu założył, że wytrwa i odchowa syna bo sam nigdy nie miał ojca. Kiedy syn skończył 18 lat rozstał się z żoną, ale podobno rozmawiali o tym już od kilku lat. Marzył o tej chwili, o tym, że zanim pyknie mu 40-ka zazna jeszcze szalonego życia wolnego człowieka i wtedy... poznał mnie. Swoją kopię. Zakochaliśmy się w sobie po uszy przy czym to Jego siekło najpierw i o wiele mocniej niż mnie. Patrzył w nocy jak śpię i gładził moje włosy, a po miesiącu.. odszedł. Zostawił kartkę, że bardzo mnie kocha, że jestem jego ideałem, cieniem, że czuje rozrywający Go ból, ale nie odpuści sobie tego o czym marzył przez lata. To było miesiąc temu... A ja cały czas czekam, że może zmieni zdanie... Przecież sam twierdził, że nigdy nie wyobrażał sobie, że taka miłość istnieje... Jak myślicie - wróci?

dodam jeszcze, że Jego żona była bardzo zaborcza, kontrolowała Go na każdym kroku jak prześladowca. Sprawdzała maile, telefony i przeglądała kieszenie. Moje małżeństwo za to było bardzo liberalne, nie ograniczaliśmy się w niczym, pomagaliśmy sobie, byliśmy bardziej przyjaciółmi. Niestety mój mąż kilka lat temu zmarł na bardzo ciężką chorobę, byłam przy Nim... myślałam, że już z nikim się nigdy nie zakocham. Jak widać chyba jest mi dane być samą...

Widocznie nie kochał Cię aż tak bardzo :-)