Kiedy miłość to tylko słowo (u osób z zaburzeniem osobowości borderline)

Jeżeli kiedykolwiek miałeś do czynienia z osobą z zaburzeniem borderline to na pewno zmagałeś się z ogromną dezorientacją i chaosem. Wielka różnica pomiędzy wypowiadanymi słowami, a czynami spowodowała, że biegałeś w kółko próbując zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Czy powinieneś wierzyć swojej partnerce, kiedy mówi, że "kocha cię ponad wszystko i że wszystko, czego pragnie to szczęścia dla ciebie"? Czy może powinieneś zaakceptować ich destrukcyjne zachowania i przyjąć je jako dowód, że ich słowa o miłości nie są prawdziwe? Wątpisz w swoją emocjonalną normalność ponieważ w jednej minucie cię adorują, a godzinę, albo jakiś czas później odcinają cię, zdradzają, albo chcą z tobą zerwać! Dodaj do tego to, że partnerka z borderline mówi ci, o tym że powinniście zerwać, ale jeżeli się z nią zgodzisz, albo chociaż kiwniesz głową to ona automatycznie oskarży cię o to, że chcesz ją porzucić. Miałam taki przypadek u klienta borderline, który korzystał z moich usług. Po dwóch sesjach (tylko dwóch sesjach), które przebiegły bardzo pomyślnie ona postanowiła zadzwonić do mnie i powiedzieć, że nie czuje się dobrze pracując ze mną. Kiedy ja logicznie wytłumaczyłam jej jakie metody stosuje i powiedziałam, że mogą one być faktycznie nieodpowiednie dla niej (z racji tego, że ona po prostu nie chciała żadnych zdrowych zmian) to nagle oskarżyła mnie o to, że nie chce z nią dalej pracować! To był jej mechanizm projekcji, ona potrzebowała tego, żeby przedstawić mnie jako tą "złą", tą która ją porzuci. Dzięki temu mogła utrzymać w głowie swoją dawną śpiewkę ("nikt nie może mi pomóc, każdy odchodzi") -- znalazła we mnie problem, tak jak w poprzednim terapeucie. Najprawdopodobniej przechodziłeś to samo w swoim własnym tańcu z osobą borderline, ale nie bierz tego do siebie i nie próbuj przekonywać ich, że to tylko ich wewnętrzny wymysł. Tak działają ich zaburzenia poznawcze, nie zmienisz tego. Dużo osób z borderline dzwoni do mnie pytając o "uzdrowienie". Oczywiście rezygnują jak tylko dowiedzą się, że "wzrost" jest częścią tego procesu. Wzrost przynosi zmiany, a zmiany są dla nich przerażające. Dlatego też takie osoby pozostają żałosnymi poszukiwaczami czegoś, czego nie mogą pomieścić i tak naprawdę nie chcą. Osoby z borderline są strasznie ekstremalnie niepewne. Użyją swojego zachowania acting-out na wszystkich, którzy zbliżą się zbyt blisko nawet na profesjonalnych terapeutach, którzy chcą im pomóc. Zrobią ze swoim "lekarzem" to, co zrobiły i z tobą. Porządna terapia szturcha i tarmosi ich mechanizmy obronne, a to powoduje, że one po prostu chcą uciec. Takie osoby chcą ciągłego zapewniania, że nie wywalisz ich z terapii, ale mimo tego będą "testowały" to zapewnienie i sprawdzały jak daleko mogą się posunąć (zmienianie terminów na ostatnią minutę, nieprzychodzenie na spotkania, sabotaż (żeby obronić się przed "wzrostem"), ignorowanie produktywnych sugestii itp.) Osoby z borderline nadużywają słowa miłość. Będziesz chciał im wierzyć, kiedy będą ci to mówiły, ale znakomita większość osób z borderline to patologiczni kłamcy. Patologiczne kłamstwa to część ich strategii przetrwania od najmłodszych lat. One mogą bez trudu ukrywać swoje seksualne i emocjonalne związki na boku przed swoimi obecnymi partnerami. Jeżeli jesteś wystarczająco głupi, żeby pomyśleć, że to nie przydarzy się tobie to lepiej pomyśl ponownie! Fasady borderline (one są takie otwarte, hiper seksualne, fascynujące) stanowią haczyk w tej grze. Faza "miesiąca miodowego" podczas, której robisz wymówki i przeoczasz jej kastrujące, toksyczne zachowania stanowi haczyk. Kiedy połkniesz haczyk i zagnieździ się on głęboko w twoim przełyku to wtedy nawet nie możesz pomyśleć o uwolnieniu się, ponieważ towarzyszyć będzie temu ogromny ból. Kiedy ona mówi, że cię kocha usypia twoją czujność. Kto mógłby zostawić taką super kobietę, która znowu wznosi cię pod niebiosa? Problem polega na tym, że te wariackie epizody zaczynają się mnożyć i wkrótce bagno otacza cię z każdej strony. Jesteś na haczyku i nie ma odwrotu nawet pomimo jej emocjonalnej gimnastyki w stylu odepchnij/przyciągnij, kochaj/nienawidź. Mam ulubiony film 500 Dni Lata (ang. 500 Days of Summer), który uosabia twoje problemy i walkę z emocjonalną regularnością i uziemieniem z borderline - niestety nigdy nie będziesz miał szansy doświadczyć wygranej w tej grze.

OBRAZ JEST WARTY TYSIĄC SŁÓW Wyobraź sobie, że siedzisz w łódce i zarzuciłeś właśnie przynętę na ryby. Czekasz sobie spokojnie, aż złapiesz swoją nową kolację. To przecież normalne założenie dla wędkarza prawda? Borderline ignoruje przynętę w wodzie i po prostu sama wpada do twojej łodzi. To jest naprawdę fantastyczne dla gościa, który sam jest niepewny siebie i chce ominąć możliwości odrzucenia - jeżeli to on wykona pierwszy ruch. To jest także niewątpliwy znak tego, że zbliża się katastrofa kolejowa z kolejną dziewczyną z zaburzeniem borderline. Jedynym lekarstwem na przyciąganie do osób z borderline jest wzrost i prawdziwa pewność siebie i poznanie swojej prawdziwej wartości. Każdy centymetr ciebie pragnie tego majestatycznego początku jaki przeżyliście razem - ja doskonale wiem jak bardzo chcesz, żeby wróciła. Jest ciężko pozwolić umrzeć tej fantazji. Prawda jest taka, że możesz złapać jakieś pojedyncze momenty szczęścia, ale nigdy nie będzie tak samo jak na początku ponieważ już jesteś uwiedziony. Jeżeli nie ma pościgu to polowanie nie znaczy nic dla osoby z borderline. To właśnie dlatego dużo gości jest zostawionych na lodzie, gdy tylko zostawią swoje żony i rodziny dla przyszłej partnerki. Nie ważne, co ona ci powie. Kiedy tylko będziesz jej to ona cię już po prostu już więcej nie chce (seksualnie czy jakkolwiek). Mówiąc w przenośni dobrze odżywiony kot domowy będzie polował na mysz tylko dla sportu. Kiedy szkodnik jest już złapany i wystarczająco mądry, żeby udawać zdechłego wtedy kot traci zainteresowanie i odchodzi. Jeżeli szkodnik natomiast walczy, aby się wyrwać i przeżyć wtedy kot po prostu zabija mysz. To samo dzieje się w twoim tańcu z partnerką borderline. Kiedy jesteś osiągalny ona nie jest tobą zaintrygowana, albo podekscytowana. CZY TO ONA/ON JEST WALNIĘTY, CZY JA? Osoby z borderline mają dużą trudność w zaufaniu komukolwiek. Ten problem jest pozostałością po ich wczesnym dzieciństwie. Problem powstał dzięki "słabym" rodzicom - dlatego też nie odbieraj ich braku zaufania do ciebie personalnie. Nie możesz spowodować, że ta osoba ci zaufa i nie ma znaczenia jak bardzo kochający jesteś. Ten problem istniał na długo przed tym zanim ty się pojawiałeś więc nie obarczaj się za to odpowiedzialnością. Na początku borderline odbija (jak w lustrze) wszystko to co zawsze chciałeś o sobie usłyszeć i w to co chciałeś uwierzyć. Kiedy relacja jest w toku wtedy one jak echo odbijają to jak naprawdę czujesz się w środku samego siebie. Pragniesz znowu wrócić do tego pierwszego obrazka, kiedy stałeś na piedestale (w ich oczach), ale to daremny trud i to powoduje, że czujesz wstyd, aż do rdzenia samego siebie. Ten oszałamiający wstyd powoduje, że chcesz ją z powrotem, myślisz, że dzięki temu się uwolnisz od tego uczucia. Osoba z borderline może obarczać cię winą, za ich własne manipulacyjne zachowania. Może spowodować, że zaczniesz wierzyć, że jeśli się z nią ożenisz to ona będzie oddana tylko tobie i twoje życie będzie wspaniałe. Nie bądź głupi i nie kupuj tych bzdur! Prawda jest taka, że im bliżej będziesz osoby z zaburzeniem osobowości borderline tym bardziej one zaczną świrować i odpychać cię. To jest właśnie ten paradoks spowodowany ich strachem przed przywiązywaniem się. Takie osoby będą bardzo oburzone, kiedy zakwestionujesz ich prawdziwe motywy działania, albo nawet dasz im wzmiankę na temat tego jak się zachowują - to są ich mechanizmy obronne. Nie mogą zostać perfekcyjne więc znowu do głosu dochodzi toksyczny wstyd, który stanowi rdzeń ich osobowości. Mogłeś nie mieć do czynienia z prawdziwym uczuciem miłości nigdy przedtem więc takie sprzeczne komunikaty od borderline mogą cię zostawiać w stanie zagubienia. Początki z borderline są świetne, coś czego nie doświadczyłeś nigdy wcześniej. Kiedy ona zaczyna cię odpychać, albo szukać w tobie wad wtedy myślisz, że to tylko tymczasowe. Myśli, że to naprawisz, albo przeczekasz. W końcu ona cię naprawdę kocha, więc może to tylko nieporozumienie. Zanim się zorientujesz twój cały plan zajęć polega na tym, aby to wszystko naprawić. Nawet, kiedy wiesz, że nie zrobiłeś nic złego twoja partnerka daje ci znać, że to z tobą jest coś nie tak. Nie ważne, co zrobisz, żeby zadowolić swoją partnerkę, takie osoby nigdy nie mają dosyć i zawsze obwinią ciebie o wszystko. Nigdy nie będą w stanie zobaczyć problemu z twojej perspektywy, nigdy nie zaakceptują twoich wyjaśnień na temat tego, co faktycznie tutaj zaszło. Zaczną wymyślać, rzeczy odnośnie twojej osobowości, które nie są prawdziwe,a ty zaczniesz się bronić. I znowu wlazłeś w ich świat, intryg i dewaluacji.

CO MIŁOŚĆ MA Z TYM WSPÓLNEGO? Miłość jest abstrakcyjnym pojęciem dla kogoś kto ma borderline i zwykle jest powiązane z bólem. Tęsknota osoby z borderline za miłością jest dramatyczna i pełna przykrych, bolesnych emocji, które są mylone z miłością do rodzica. Rodzica nieobecnego podczas dzieciństwa, rodzica który "nie oddał" tej miłości" im. Czy może podobnie było w twoim wypadku? Osoba z borderline ma sobie ogromne pokłady toksycznego wstydu - nigdy nie czuły się warte miłości, nawet od najmłodszych lat. Żyły z przekonaniem, że muszą kupować miłość swojego rodzica (przez drogie prezenty, odwiedziny, kiedy nie miały na to ochoty, itp) - robiły to żeby zyskać akceptacje siebie. To samo robią z tobą. Każdego razu kiedy były super miłe, szczodre i uwodzicielskie to robiły to po to, aby rozegrać ten proces walidacji z dzieciństwa - ty nie masz tutaj nic do rzeczy. Trudno zrozumieć paradoksalną naturę osób z zaburzeniem borderline. Ponieważ ich reakcje są często przeciwnością tego, jak oczekiwałbyś, że ktoś się zachowa i to mota ci w głowie. Dla przykładu im bliżej się do nich zbliżysz tym bardziej one potrzebują dystansu. Dla zdrowych ludzi, miłość, zaufanie i poziom intymności wzrasta razem z relacją. Z osobami borderline jest tak, że gdy tylko one poczują się bezpieczne i szczęśliwe to wtedy na wierzch wychodzą obawy przed porzuceniem i muszą cię odepchnąć. Ich przetrwanie zależy od tego, dla nich słowo "miłość" oznacza napływ ogromnego bólu. Nie możesz tego zmienić. Miłość jest zrównoważona i dlatego też osoby z borderline nie potrafią jej znieść i tolerować. Dla przykładu masz ochotę na jakieś ulubione jedzenie. Masz chęć zaspokoić apetyt i nic innego poza twoim ulubionym jedzeniem w tej chwili nie będzie wystarczająco dobre. Kiedy zjesz już swój posiłek twoje uczucie głodu znika, jesteś syty. W przypadku osób z borderline jak tylko zaspokoisz ich uczucia miłości to wtedy ich poczucie "miłości" znika - po prostu wyparowuje. Dla nich uczucie miłości i bólu jest ze sobą splecione dlatego też w ich myśleniu jeżeli to nie boli to to nie może być miłość. Dlatego też osoby, które są zdolne dać im miłość są traktowane jako ich słudzy, są niszczeni i karani, albo po prostu spychani na bok. Możesz dojść do wniosku, że oboje macie uszkodzone swoje rdzenie osobowości. Dlaczego mimo wszystko nie jesteście kompatybilni? Czy kiedyś widziałeś jak dwójka dzieci bawi się razem i nagle pojawia się konflikt? Dzieci nie mają umiejętności, żeby ten konflikt rozwiązać dlatego musi interweniować dorosły. Brak tej dojrzałości (dorosłości) powoduje to, że konflikty się mnożą i nie ma czegoś takiego jak efektywne rozwiązywanie problemów. Dzięki temu istnieją terapie dla małżeństw tak swoją drogą. Może zauważyłeś to ze swoją partnerką borderline - poddałeś się, albo może oddaliłeś się dopóki sprawa nie ucichła, ale po pewnym czasie kiedy wróciłeś zobaczyłeś, że konflikt zamiast zniknąć tylko zwiększył się dramatycznie. Takie cykle powtarzają się w kółko. PERSPEKTYWA ROZWOJU MIŁOŚCI, STRATY, ODRAZY To nie jest tak, że osoby z borderline nie chcą miłości - one po prostu nigdy nie mogły jej zaufać. Partnerzy, którzy okazjonalnie spełniają ich oczekiwania bliskości są mniej zagrażający niż ci, którzy mogą to zapewnić cały czas. Próbowanie wygrania tej gry przez udawanie kogoś kim nie jesteś tylko po to, żeby zaspokoić swoją partnerkę z borderline NIGDY NIE DZIAŁA. To akurat twoje problemy z dzieciństwa o których rozmawialiśmy już w poprzednich artykułach. Nie możesz wygrać z uszkodzonym/dysfunkcyjnym indywiduum ale twoje ego będzie próbowało walczyć - mimo że szanse są zerowe. Kochanie borderline oznacza, że zawsze chodzisz pod napięciem. W tej relacji liczą się tylko jej uczucia, jej komfort i jej potrzeby - nie ma żadnego miejsca dla twoich! Będziesz poświęcał dużo czasu nad rozmyślaniem jak to wyrównać, ale to zadanie skazane na porażkę. Fakt jest taki, że im więcej dasz takiej osobie tym mniej ona będzie cię szanowała. Jak może cię szanować skoro ty sam nie szanujesz siebie?

TANIEC DIVY Od czasu do czasu kontaktują się ze mną psychoterapeuci, którzy mają problemy ze swoimi klientami borderline. Kilku nie zdołało utrzymać takich ludzi na dystans i w terapii zapanował chaos, dramat i toksyczność. Na moich konsultacjach uczę ich jak stawiać granicę i odzyskać swoją moc. Złośliwy, obraźliwy borderline dosłownie krzyczy, aby zostać powstrzymanym. Terapeuta musi chcieć traktować tych pacjentów inaczej niż innych. Musi ochraniać siebie podczas całego procesu nawet jeśli oznacza to wychodzeni z biura na kilka minut. Wniosek jest taki: nie ma żadnej wymówki na takie toksyczne zachowania i nie możesz dojść do logicznego porozumienia z 3 letnim dzieckiem (borderline). Twoja diva to nic innego jak mały bachor, któremu brakuje kontroli impulsów i granic. Małe dziecko nie może pomieść uczuć przez zbyt długi okres czasu. Emocjonalna deregulacja jest czymś naturalnym w tej fazie dorastania. Dzieci są bardzo zawiedzione, kiedy coś obiecasz i tego nie dostarczysz - będą cię nienawidziły, będą wrzeszczeć, krzyczeć i płakać. To zazwyczaj trwa przez krótki okres czasu po tym czasie znowu cię kochają, a ty jeżeli spędziłeś trochę czasu z dziećmi to wiesz już jak je zadowolić. Czasami wystarczy nawet lizak. Osoby z borderline nie wykształciły swojego własnego pojemnika na emocje i jak małe dzieci są zależne od ciebie. To ty musisz stworzyć granice, dzięki temu będą się czuły bezpieczne. Oczywiście one będą cały czas testowały te granice, ponieważ same nie mają własnych. Dziecko jest rządzone przez instynkty i potrzeby. Nie ma pojemności na regulację nastroju, empatię, wyższe rozumowanie i rozpoznawanie dobra od zła. Potrzeby dziecka są samolubne, ponieważ ich przeżycie zależy od nich. Jeżeli dorosły rozwój nie został w pełni wykształcony rodzi się narcyzm. Emocjonalnie niedorozwinięta osoba cały czas siłuje się z problemami w relacji, uzależnieniami, zaburzeniami osobowości, niską samooceną i małą tolerancją na opóźnione zaspokojenie. Niektóre materiały na internecie mówią o "wciąganiu/odkurzaniu (ang. hoovering)" ja zwykle unikam takich stwierdzeń, ale to perfekcyjnie opisuje naturę borderline. W naturze borderline leży chęć "posiadania cię" jak tylko zdają sobie sprawę, że nie mogą cię mieć. To wyzwanie wciągania cię z powrotem to własnie zjawisko "wciągania". Kiedy już ich apetyt jest zaspokojony wtedy znowu nie jesteś potrzebny i cykl się powtarza. Dopóki jedno z was naprawdę ma dosyć, albo jest już chore. Dosłownie. Możesz chcieć uciec z tej toksycznej relacji ale nie możesz sobie wyobrazić opuszczenia swojego borderline. Bądźmy szczerzy problemy borderline pojawiły się na długo przed tym zanim na radarze pojawiłeś się ty. Nie napiszesz od nowa jej historii, choćbyś nawet ustał na głowie i klaskał uszami. Nie porzucasz tej osoby (to akurat zrobili jej rodzice), ty po prostu odchodzisz, aby zając się sobą!

ojj

astalavistabajebe ;-) :-P

świetne!

straszne:(

Masakra. Oby niektórych nie trafił.

Down nie jest winny temu ze sie.taki urodzil a borderline ze.zostal zmanierowany. Warto napisac z ich punktu widzenia..opisac lek i wieczna pogon za czyms czego nierozumieja. Kazdy medal ma dwie strony

Chciałabym wam opisać jak to wygląda właśnie z perspektywy kobiety, żony, matki, która zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę. To cholernie trudne. To nie jest jak jakieś pieprzone założenie, że "muszę, chce" go posiąść. To dosłownie życie na krawędzi. Czytam na ten temat dużo i niektóre opracowania są dosłownym odwzorowaniem danego przypadku jednak to nie pomaga mi zrozumieć istoty tego schorzenia - zmierzyć się z tym. Życie na krawędzi bo raz oddalabym wszystko, WSZYSTKO żeby dać mu do zrozumienia jak go kocham i ile dla mnie znaczy, potrafię pisać eseje na ten temat a kolejnego dnia nie odzywam się słowem, wyrzucam go z domu, wyzywam, ponizam, odtracam. To wszystko jest bardzo skomplikowane i nie starczyloby mi chyba czasu aby to dokładnie wam opisać. To nie jest tak, że my robimy to celowo. Ze to jakaś zabawa (??), nie... To bardzo skomplikowana sprawa... W jednej chwili w głowie mam wszystko i nic, ze skrajności w skrajność, żal mi mojego męża i wiem że byłoby mu lepiej beze mnie a potem nienawidzę go za coś co zrobił...i znów żal... Czasem mam w sobie tyle emocji, że nie mogę sobie z nimi poradzić a zaraz potem czuję się tak obojętna, że mógłby zabić się na moich oczach a ja powiedzialabym tylko "i co, lepiej Ci? O to chodziło? Aha to nara". Chciałabym, żeby ktoś mi pomógł ale boję się, że jak pójdę po pomoc to to mi może zaszkodzić. Ze ktoś coś doniesie, nawet jakieś plotki, że jestem zła matką, wyssane z palca bzdury i ktoś wyciągnie fakt, że chodzę do psychiatry, na psychoterapię. Nie chcę. Nie ufam ludziom, w każdym widzę coś, każdy chce ode mnie czegoś, każdy chce mi zaszkodzić. Nawet lekarze, moja Pani ginekolog. Dawniej robiłam nawet lekarzom awantury... Dolegliwości mam więcej niż tylko i aż borderline. Nie chcę więcej o tym pisać. I tak nikt tego nie zrozumie.

a mnie ciekawi twoja historia w temacie BPD. czytałam kiedyś, że to skrzywienie psychiczne wytraca swą moc z wiekiem, innymi słowy około 40 będziesz najprawdopodobniej już tylko w 60% odczuwać te demony itd... :)

Wypisz, wymaluj mój były, odchodziłam przez rok....wyniszczał mnie, aż w koncu zdałam sobie sprawę, że sama nie wiem, kim jestem, kim się stałam przy nim, gdzie jest ta kobieta, pełna życia, radząca sobie ze wszystkim, stałam się wrakiem. Odeszłam i powoli próbuję dojść do siebie, chociaż on chce mnie bardziej niż w momencie, gdy mnie miał..... Kocham go nadal ale wiem, że mu nie pomogę, nie da się tak żyć.... Życie z takim człowiekiem z biegiem czasu staje się istnym koszmarem, huśtawka emocjonalna jaką funduje taki ktoś jest nie do zniesienia.

to jest chory człowiek, który jak napisałaś, chce mieć kobietę, jedna bo wzbudza w nim czułosc, drugą bo jest seksmaszyną, trzecią bo jest bogata, itd. on nie umie kochać, jak jeszcze późno zaczął spotykać się z kobietą, późno wchodzi w pierwszy związek, to zachowuje się jak 17 latek, od takich trzeba trzymać się z daleka.

identycznie jak u mojej eks żononarzeczonej ale całe szczęście się uwolniłem