Czy mieliście coś takiego? Co robić?

Nie ma jak fantazje :P haha

wiadomo,prawdziwa przyjażń to podstawa ,z namiętnością ciężki temat ,to nie całkiem zalezy od woli i chcenia

Tak, lepiej zejdźmy na ziemię bo odfruniemy.

fantazje? że niby miłośc nie istnieje? rzadko ,to fakt,większośc uprawia różne interesy i nazywa to miłością

Akurat nie miałam miłości na myśli ale mniejsza. Oczywiście ze istnieje. Poprawnie rozumiana rzadko ale się zdarza.

Również w to wierzę, choć nie wiem czy w życiu coś takiego widziałem. W sumie to byłby jedyny prawdziwy sens życia, bo przecież nie pieniądz, żarcie, gadżety itd. Owszem te ostatnie nie przeczę są potrzebne, ale sensu w tym nie upatruje.

"Akurat nie miałam miłości na myśli ale mniejsza. Oczywiście ze istnieje. Poprawnie rozumiana rzadko ale się zdarza." Ale jednak powątpiewasz. Nie znasz osobiście człowieka, a powątpiewasz, na podstawie literek widzianych na ekranie.

Powiem Wam z perspektywy takiej dziewczyny. Dla mnie seks to pewna deklaracja. Też byłam w takiej sytuacji. Bardzo żałuję, że nie poczekałam i nie usłyszałam tego słownie od drugiej strony. Bo w ten sposób można powiedzieć, że dostał wszystko prawie bez wysiłku.

00:38 Rozwiniesz bo chyba nie wiem o co ci chodzi w tym momencie.

I powiem Wam, że to jest cholernie przykre, bo chciałoby się dla drugiego człowieka jak najlepiej, a on tego nie docenia.Ja nigdy nie spotykała bym się ani nie dała mi grama nadziei osobie, której wiedziałabym, że nie zaiskrzy. Takie sprawy wie się od razu. A tak zapytam. Myślicie, że jak coś takiego się usłyszy to jest prawdopodobieństwo, że sytuacja się jeszcze odwróci?

No właśnie, myślicie, że można coś zrobić w takiej sytuacji? I nie chodzi tu o jakieś płaszczenie przed kimś kto nas nie chce.

Myślę że albo iskrzy od początku i iskra później ewentualnie albo znika albo się przeradza w płomień miłości tak metaforycznie, albo nie iskrzy i w tym drugim przypadku to marne szanse że coś się zmieni. Z własnego doświadczenia- z pierwszym chłopakiem w życiu mi niebardzo iskrzylo ale pomyślałam nie będę taka księżniczką bo w sumie to fajny jest i trzeba dać mu szansę i nawet byłam "zakochana", potem to się i tak posypało bo coś mi od początku podświadomie w nim nie pasowało do końca. Nigdy go tak na prawde nie podziwialam, nie czulam sie przy nim kobieco. Potem jak poznalam kolejnego i sie prawdziwie na maxa zakochalam to zrozumialam, ze to pierwsze "zakochanie" pomyliłam z przywiązaniem, przyjaźnią, sympatią, trochę litościa żeby kogoś nie zranić odejściem i strachem przed samotnoscia, bo ja już taaaka stara byłam (25 lat eh co to za starość) i w dodatku zakompleksiona i byłam pewna że nikogo już nie znajdę, że taki facet jaki by mnie pociągal na 100% nie zwróci na mnie uwagi. Na szczęście dla mnie i dla mojego pierwszego chłopaka rozstałam się z nim, zranilam go tym bardzo niestety ale i mi jest teraz lepiej i jemu- ma od dawna dziewczynę która jest zapatrzona w niego jak w obrazek, zakochana prawdziwie, są szczęśliwi. Wiec reasumując- jeśli nie jesteśmy czegoś od początku pewni, nie ma tego podrywu serca I autentycznej fascynacji- to nie to.

Takie sprawy od razu się wie czy iskrzy czy też nie, wątpliwości = nie iskrzy.