Nie mam już sił...

Jestem młoda powinnam mieć dużo sił, a ja czuje się jakbym była na krańcu życia. Nie potrafię się na niczym skupić. Wszystko co robię wychodzi mi źle. Boję się wychodzić z domu. Zawsze gdy wychodzę mam wrażenie, że ktoś za mną idzie i chce zrobić mi krzywdę. Nawet gdy idę z kimś. Nienawidzę być w centrum uwagi ani wśród ludzi. Rozmawiać z nimi też nie potrafię. Przez najmniejsze rzeczy płaczę. Cokolwiek by się nie stało, ja o wszystko płaczę. Często nie mam siły by wyjść z łóżka, by iść zrobić sobie coś do jedzenia czy po prostu iść do toalety. Moi rodzice twierdzą, że to z lenistwa. Jednak to nie to. Nawet jeżeli bardzo bym chciała to nie potrafię. Nie mam sił. Jednak wstaje. Muszę. Wszyscy w moim otoczeniu przyzwyczaili się do tego, że jestem zimna i obojętna. Niestety ja tylko udaje. Cały dzień trzymam w sobie te wszystkie emocje. Dopiero w w nocy, gdy nikt nie widzi wylewam je we łzach. Mam tego serdecznie dość. Nie raz miałam myśli samobójcze, ale zbyt bardzo się boję. Często marze przed snem by już się nigdy nie obudzić. Byłam z tym u pedagoga. Wezwała moją mamę. Ta wraz z tatą zaproponowali wizyty u psychologa, ale na tym się skończyło. Nie wiem co mam dalej robić...