Ułomność mentalna niszczy życie

Niby zachowujesz się tak jak inni starasz się otwierać dużo gadać, gadać z sensem (no dobra przyznaje się tę technikę stosuję dopiero od jakiegoś miesiąca wcześniej w 29 lat balem się rozmów szczególnie z kobietami,bałem się tańca, w ogóle jestem za spokojny i mega nieśmiały), starasz się śmiać czasami rzucić żart (ale i tak wszyscy ci zawsze mieli za mruka). Niby wygląda to fajnie, już widać po reakcjach po sposobie dykcji zachowania lekko lekceważącego wobec ciebie innych, ze mają ci za łoma, głupka mimo iż jesteś osobą dobrze wykształconą z podwójnym magistrem. (dobrze to widać na imprezach większych nawet typu sylwek) Dlaczego tak się dzieję? Bo w twoich wypowiedziach brakuje spontanu jest monotonia, taka zmiękczona wersja nieśmiałości, którą inni wciąż podświadomie wyczuwają. Kto tak ma lub bardzo podobnie to pisać! Proszę też o rady jak to dopracować bo zacząłem działać w dobrą stronę ale nadal spotykam się z ogromnym lekceważeniem (np. niektórzy w towarzystwie zdarzają się nawet fajni nadmiernie mili w wobec ciebie, ale jak już przechodzisz na czystą prywatę to widać ze mają cię totalnie gdzieś lekceważąc cie) Pomocy jak to dopracować? Może zmienić koncepcje chcę wyjść wreszcie z tego bagna, czuję się jakbym za potężną szybą do tych ludzi!

up

Wygląda na to że zupełnie siebie nie akceptujesz i chcesz być kimś innym niż jesteś. Przypomina mi to tych wszystkich "celebrytów" zmieniających osobowość na zawołanie w zależności od aktualnej mody.

jak można akceptować siebie gdy ma się te braki w relacjach "public relation" i nie nauczyło się ich przez prawie 30 lat???

Może podpadasz pod jakieś spektrum autyzmu? Pewnie za bardzo się spinasz a ludzie widzą że udajesz. To widać na kilometr kiedy ktoś stara się byc ciekawszy niż jest.