Podobno nie dorosłam do swojego wieku i jestem dziwna.

Wczoraj taki tekst usłyszałam w pracy i nie do mnie bezpośrednio, ale za moimi plecami o mnie. Przekroczyłam już 40, mam 2 dzieci, męża i wg mnie normalny dom. Okazuje się że w opinii innych jednak nie do końca. W pracy koleżanki rozmawiają głównie o problemach z dziećmi i zajmuje im to połowę czasu pracy. Ja nie rozmawiam o dzieciach, nie widzę takiej potrzeby. Wiedzą tylko ile mają lat i jakie noszą imiona, na tym ucięłam wszystkie rozmowy. Drugi ważny temat to mąż lub partner oraz jego dochody i trzeci to zakupoholizm. O moim mężu również nie rozmawiam, po co komu ta wiedza gdzie on pracuje i ile zarabia? Kilka razy przyjechał po mnie do pracy i od razu go oplotkowały z powodu długich włosów i nietypowego auta. O zakupach ciuchów i kosmetyków też się ze mną nie pogada bo makijażu nie stosuję, a ciuchy kupuję głównie w lumpeksach albo szyję sama bo potrafię. Noszę więc rzeczy raczej nietypowe i to podobno stanowi o mojej niedojrzałości lub jak to ktoś powiedział "staram się zatrzymać czas". Poza tym usłyszałam że podobno jesteśmy skąpi, albo mamy kredyty i nie stać nas na fryzjera (nie farbuję włosów) i lepsze ubrania (mąż przyjechał w dresie), a nasze dziec***ewnie są na coś chore albo rosną na bandytów, bo jak unikam rozmów o nich to jest podejrzane. Ktoś nawet wyraził pogląd że może powinna się nami zainteresować opieka społeczna bo "ten jej mąż wygląda jak bezdomny". Dosłownie mnie wmurowało, mąż na szybko z garażowych porządków wpadł w auto i przyjechał po mnie żebym nie musiała czekać bo pogoda była paskudna i miał pewnie garnitur włożyć żeby odpowiednio wyglądać? Musicie takie ploty o ludziach siać jeśli ich w ogóle nie znacie?