obojetnosc, mamtowdupizm

czy ktos tez na to "cierpi"? wiem, pewnie ktos napisze - dziwne pokolenie. Mam 23 lata, nie chodzi o moje podejscie do zycia bo studiuje, dorabiam, jakos sie rozwijam. Bardziej moje podejscie do zycia jest takie "wywalone". Jakos malo interesuje sie ludzmi. Nie zalezy mi, zeby poznac chlopaka, bo ciezko mi sie zainteresowac jakims, tym, co mowi i tak dalej, a zeby zalezalo na bardziej glebokim poziomie to juz w ogole. Mam znajomych, ot takie plytkie relacje do pogadania o d***e maryni, przyjaciol mam ze dwoch i to w sumie nie wiem czy moge to tak nazwac bo nawzajem nam na sobie nie zalezy. To wszystko jest takieee nie zimne, nie gorace - letnie. Niedawno grozilo mi niebezpieczenstwo, moglo mi sie cos stac, a podeszlam do tego w taki sposob "wali mnie to, ale nawet bylo ciekawie przez moment". Tak wlasciwie podchodze do jakichs problemow :/ Mam plytkie emocje, ludzie nieraz tak cos przezywaja a ja udaje zeby sie nie wyrozniac, ale malo to przezywam. Czasem mam wrazenie, ze tak sobie przelatuje, jestem gdzies cialem, ale mnie nie ma, obojetne mi to, nudza mnie ludzie.

depresja bądź chwilowe doły, przesilenie wiosenne ja mam raczej to pierwsze i w pracy stosowany jest u mnie mobbing, wszyscy się boją, srają na widok przełożonej a ja mam zawsze wywalone. Nie zależy mi na tej pracy i tak się nie spinam jak inni. Jest mi wszystko jedno. W relacjach damsko-męskich mam tak samo. Nie zależy mi, bo za dużo zaliczyłam koszy.... Nie warto mieć w dzisiejszym świecie uczuć, empatii (tylko do bliskich osób warto), życzliwości, nie warto być pomocnym, bo ZAWSZE cię ludzie wykorzystają. Trzeba mieć wywalone i mieć twardą dupę. branie wszystkiego do serca = stres = choroby.Tyle w temacie.