mam wrazenie, ze dla ludzi jestem zerem i doprowadza mnie to

do depresji. Nie mam jakichs oznak na codzien, ale czuje sie jak nieudacznik. Mieszkam z rodzicami. Ucze sie, ale tak mnie doluje, ze mieszkam z rodzicami, wstydze sie tego i mam wrazenie, ze kazdy to wie, smieje sie ze mnie, krytykuje, ocenia itd. Pelno jest takich oczekiwan, ktore ja nie spelniam, nie moge zrobic prawa jazdy bo mam problemy przy jezdzie (biore leki). Czy to mozliwe, ze ludzie naprawde maja mnie w d***e, nikt nie ocenia, tylko ja sobie wkrecam takie chore jazdy... dalabym wiele, zeby tak bylo. Nie wiem w sumie czego ja chce, bo te wszystkie lęki mnie strasznie męczą.

*nie mam jakichs oznak na codzien ze strony ludzi

"Ucze sie, ale tak mnie doluje, ze mieszkam z rodzicami, wstydze sie tego i mam wrazenie, ze kazdy to wie, smieje sie ze mnie, krytykuje, ocenia itd." Nie wierzę, że każdy. Wygląda na to, że masz urojenia. Nie wierzę, że wszyscy mieliby się tobą zajmować, i to tym baardziej z powodów, które wymieniłeś.

wiem, mowie sobie, ze ludzie maja mnie w d***e, maja wazniejsze sprawy do roboty, jestem obojetna, ale jednoczesnie spodziewam sie ataku..

np. nie spotkam sie ze znajomymi, bo boje sie pytan, ogolnie unikam ludzi, bo moga zaczac krytykowac, co wiem ze czasem jest dobre, ale ja mam z tym problem i juz wole samotnosc w takim razie, mniej boli.

to tylko demony podsuwaja takie mysli kiedy byłes w kosciele spowiedz hyba ze chodzic ale tak bez udziału

Ile masz lat?