Przezylam cos w rodzaju smierci klinicznej

Jakis czas temu mialam wypadek po ktorym zapadlam w spiaczke. Ponoc serce przestalo na chwile praco0wac, a lekarze mowili ze nie mam szans to jednak jestem, w pelni sil fizycznych i psychicznych. Kiedys balam sie bolu, moze doswiadczylam to wlasnie po to by przestac sie bac bo to juz zahaczalo o obsesje.Byl okres ze umieralo mnostwo znajomych a ja wpadalam w panike. I tak wlasnie ponad rok temu doznalam zatoru. Poczulam ze kreci mi sie w glowie, ale ogarnela mnie blogosc - nie tak jak w momencie gdy mdlalam (a omdlenia miewalam czesto i balam sie ze smierc jest 100 razy gorsza) ,poczulam blogosc juz po kilku sekundach, jakbym sie relaksowala na swiezym powietrzu,bylam szczesliwa, czulam ze zapadam sie w ..siebie. Potem odlecialam. Wg lekarzy stracilam oddech, serce juz przestalo pracowac a ja z tamtego okresu nic nie pamietam. Najbardziej balam sie tego, ze pod wplywem cisnienia i braku tlenu bede strasznie cierpiec, ale nic takiego nie mialo miejsca. Caly czas mialam wrazenie niebytu - bylam swiadoma siebie, tego ze jestem, ale reszta mnie nie obchodzila, nie myslalam o niczym, opisalabym to jako zawieszenie w prozni, bylo to bardzo przyjemne, czas sie dluzyl, to lepsze od seksu, serio.

A nie widziałas światła, tunelu, Boga? Tak opisują śmierć kliniczna osoby które ja przeżyły i podobno chętnie zostałyby w tej błogości, nie chciały wracac na ziemie tak im dobrze, ciepło bylo.

Opowiem swoja historie. Kiedys zemdlalam. Czulam sie tak wspaniale! Zrelaksowana, wypoczeta i szczesliwa. Nagle "widze" urywki z mojego zycia: dziecinstwo, komunia, szkola i nie pamietam co to jeszcze bylo. Bardzo przyjemnie mi sie to "ogladalo" i nagle czuje jak ktos mnie poklepuje i mowi po imieniu, to juz otworzylam oczy i wrecz bylam troszke zla na ta osobe ze przerwala mi ogladanie streszczenia z mojego zycia. Naprawde wspaniale momenty to byly ale nie jestem w stanie przypomniec sobie wszystkiego. Byly to ruchome obrazy.

Omdlenie to nie to samo.

Zacznij pisac opowiadania science fiction