Czy na kafeterii istnieje jeszcze przestrzeń na uznanie normalengo życia?

Wam to wlasne dzieci przeszkadzają...

Nikomu dzieci nie przeszkadzają ale można dzielić czas na dziecko, z czasem dla siebie, praca i czasem dla męża nawet. A nie założyć klapki na oczy. I to jest zdrowe podejście do macierzyństwa i mówcie sobie sfiksowane już mamusie chyba co chcecie ale wyczytacie to w każdym poradniku dla matek. Że kiedy dziecko kończy załóżmy rok, nie mówię i 2,3 czasem kiedy trzeba to dla kobiety jest zdrowe wrócić do pracy, a nawet jak jest bobo malutkie to zostawić na godzinę mężowi i zrobić coś dla siebie aby polepszyć sobie samopoczucie czy poczuć się piękniejsza po aerobicu że ruszyłam dupsko albo zrobiłam sobie paznokcie u kosmetyczki. Ale lepiej siedzieć w domu, nie pracować 10 lat a potem jak dzieci wyrosną to mówić, że za stara jestem na pracę i nie mam doświadczenia ani umiejętności ... A kiedy miałaś je zdobyć? Trzeba myśleć przyszłościowo. O swoim ciele też. Że fitness dobrze mi zrobi też, bo jest ZDROWY, tak jak jedzenie owoców czy warzyw.

Mama Julci i Antosia dziś Bo według Ciebie trzeba wszystko robić z dziećmi?

Moi rodzice oboje pracowali, a uważam, że spędzałam z nimi dużo czasu - chodzili ze mną na łyżwy sanki, czytali książeczki, do kina itd. Poza tym w tamtym czasie dziecko spędzało mnóstwo czasu z rodzeństwem i rówieśnikami, nie kisiło się pod spódnicą nadopiekuńczej matki. Niektóre kobiety nie rozumieją, że matka owszem jest bardzo ważna, ale bardzo szybko przestaje wystarczać do szczęścia Miałam 2 babcie, jedna była prostą kobietą, która całe życie spędziła w kuchni, druga bardzo aktywna zawodowo elegancka kobieta. Zawsze wolałam tę drugą, przebywanie z nią było dużo ciekawsze, nawet moje koleżanki z podstawówki ją podziwiały. Co do tej pierwszej, to już jako dziecko zaczęłam widzieć jej ograniczenia. Mój mąż ma matkę, która całe życie spędziła w domu i kocha ją bo to matka, ale wcale nie podziwia za to jak spędziła życie i trzęsie go, że cały czas gapi się w telewizor i nic już nie chce od życia. Wbrew pozorom wcale nie jestem przeciwna siedzeniu w domu z dziećmi latami, ale jak ktoś zrobi z tego jedyny sens życia, to raczej się na tym przejedzie.